Peter pan

Paul was naar school en ik had net de keuken schoon gemaakt. De koelkast had het langst geduurd en ik was nog altijd misselijk van de stank die uit dat ding was gekomen. Nu rook de keuken naar schoonmaakmiddel, iets wat ik ook niet geweldig vond ruiken. Ik besloot Devon op te zoeken zodat ik hem kon vragen waar de supermarkt was. Ik pakte het geld dat mijn broer voor het avond eten klaar had gelegg en liep vrolijk naar het tankstation.
'Iza,' zei Devon vrolijk toen hij me zag. 'Laat me je voorstellen aan Peter.' Hij wees naar een jongen die me verlegen aan keek. 'Pupps dit is Iza Pauls zusje.'
'Noem me geen Pupps, Devon,' fluisterde de jongen en Devon keek hem liefdevol aan.
'Natuurlijk Pan,' zei hij en grijnsde kort naar mij. 'Peter Pan blijft ook eten vanavond.' Peter kromp in elkaar. 'Iza kookt.'
'Nog iets wat je niet mag eten?' vroeg ik Peter vriendelijk.
'Frambozen,' fluisterde hij.
'Die zijn vies,' zei ik. 'Die komen niet in mijn maaltijden voor.' Peter glimlachte even, maar keek toen alweer naar zijn schoenen.
'Maar wat doe je hier Izy?' vroeg Devon vriendelijk.
'Ik moet nog boodschappen doen voor vanavond, maar ik weet niet waar de supermarkt is,' bekende ik.
'Peter Pan wijst de weg wel,' zei Devon en Peter werd bleek. 'Hij zei net dat hij nog boodschappen moest doen voor zijn moeder.' Ik zag Peter wensen dat hij dat niet gezegd had en ik kreeg medelijden met de jongen. Wat was er met hem gebeurd dat hij zo op vreemdelingen reageerde? Wat voor een trauma heeft die knul?
'Wel dan kan je mee beslissen over het toetje van vanavond,' zei ik vriendelijk. 'Ik heb nog niet besloten wat het woord.' Peter knikte.
'Zolang er niet te veel chocolade in zit,' zei Devon. 'Daar krijg ik puisten van!'
'Ik zag jou niet voor het ijdele type,' zei ik verbaasd.
'Je kan beter alle spiegels bij je thuis bedekken,' zei Peter. 'Anders duurt het een uur voordat hij alleen al in de woonkamer is, want hij moet steeds kijken of zijn haar wel goed zat.' Ik grijnsde en Peter grijnsde aarzelend terug.
'Thanks mate!' zei Devon verontwaardigt.
'Moet je me maar geen Pupps noemen,' zei Peter en hij grijnsde nog even kort naar mij. Volgens mij was dit hele voor zichzelf opkomen ding heel nieuw voor hem.
'Zullen we naar de supermarkt gaan?' vroeg ik. Hij knikte en hield verlegen de deur van het tankstation voor me open.