Hoofdstuk 20

Voorzichtig land ik naast Harry, op de grond. ‘Hier’, zeg ik, ‘Die ben je verloren’. ‘Dankje’, antwoord hij en hij zet zijn bril op. Voorzichtig leg ik, de twee bezems op de grond. Dan komt professor Anderling naar ons toe. ‘Oh, oh’, mompel ik, ‘ nu hebben we pas echt problemen’. ‘Potter, Perkamentus, mee komen, nu’! zegt ze, ze kijkt boos en gunt ons geen blik. Zwijgend lopen ik en Harry, achter professor Anderling aan. Plots stopt ze en klopt op een deur. Ze opent de deur, ‘professor kist, zou ik Plank even mogen lenen’? ‘Maar natuurlijk’, antwoord hij. ‘Oh, ik denk trouwens niet, dat hij nog terug komt deze les’. Hij knikt en dan komt er een jongen, van een jaar of 15 naar buiten. Daarna vervolgd ze haar tocht, naar haar kantoortje, daar aan gekomen, valt we deur met een klap in het slot.
Mijn gezicht vertrekt even, door de klap van de deur. Professor Anderling, kijkt me even bezorgt aan, ik knik, ten teken dat het goed is. Het verbaasde me niet, dat ze me verbaast aan keek. Iedereen keek altijd verbaast, als mijn gezicht vertrok, als de deur te hard dicht klapte. Het gaf me altijd het gevoel, dat ik opgesloten zat en problemen had. Ook al, zat ik daar nu niet ver naast. ‘Goed’, begint professor Anderling, ‘jullie vragen je vast af, waarom je hier bent’. Allemaal kijken we haar een beetje stom aan, alsof ze net iets moeilijks heeft gezegd. ‘Plank’, zegt ze, ‘ik heb hier de nieuwste leden, van het zwerkbalteam’. Plank en ik, kijken haar ongelovig aan en Harry lijkt het niet te snappen. Plots, lijkt Harry te beseffen wat ze bedoelt, want ook Harry’s gezicht staat ongelovig. ‘Z.. Zwerkbalteam’? Vraag ik. ‘Ja inderdaad, het zwerbalteam’. ‘Maar waarom denkt u dat professor’? Vraagt Plank ‘en in welke functie’? ‘Ze vlogen lang het raam van mijn kantoortje en meneer Potter als zoeker en miss Perkamentus als jager’. ‘Goed’, zegt Plank, ‘dan wil ik jullie Zaterdag om half 2 zien, op het zwerkbalveld’. Daarna loopt hij naar de deur, ‘oja’, zegt hij nog, ‘jullie kunnen bezems van school lenen’. Hij trekt de deur, met een zachte klik in het slot. ‘Jullie moeten zo iets niet nog een keer doen’, zegt professor Anderling. ‘Dit keer komen jullie, er goed mee weg, maar nog een keer en dan zal het niet zo plezierig af lopen’. ‘Meneer Potter, u kunt gaan, miss Perkamentus met u wil ik graag nog even praten’. We knikken en daarna, verlaat ook Harry de kamer. Een beetje zenuwachtig, wiebel ik op mijn benen heen en weer. ‘Wat is er aan de hand professor’? Vraag ik voorzichtig. ‘Ga zitten alsjeblieft’ en ze wijst naar de stoel voor haar. Voorzichtig, ga ik op de stoel zitten. ‘Koekje’? Vraagt ze en ze houd me een doos, met koekjes voor. ‘Dankuwel’, zeg ik, terwijl ik een koekje pak. ‘Ik zag je, vorige week huilend, bij professor Perkamentus op schoot zitten’, Begint ze. Nadat ze dat gezegd heeft, slik ik een hap van mijn koekje door en kijk beschaamd naar beneden. Ik had het toen ontzettend moeilijk gehad, maar het was niet iets, wat ik wilde dat mensen wisten. ‘En ik wilde even zeggen’, vervolgde ze, ‘dat als er iets is, je altijd naar me toe kan komen’. Ik beet even zacht op mijn onderlip, het betekende veel voor me, dat ze me wilde helpen als dat nodig was. ‘Dankuwel professor, ik zal het doen, als het nodig is’. ‘Ga dan, maar snel genieten van je dag’, zei ze. Ik knikte en verliet het kantoortje. Op de gang stond Harry te wachten. ‘Wat was er aan de hand’, vroeg Harry. Ik schudde mijn hoofd, ‘leerlingenkamer’, antwoordde ik. Harry leek te begrijpen, dat ik het niet zomaar wilde zeggen en knikte. Eenmaal in de leerlingenkamer, vertelde ik Harry kort, wat professor Anderling gezegd had. ‘Niks ernstigst dus’, concludeerde hij. ‘Nee, gelukkig niet’. antwoordde ik. ‘Ron! Hermelien!’, riep ik, ze kwamen gelijk naar ons toe. ‘En hoe was het bij Anderling’, zei Ron meteen. ‘Jullie kregen toch niet, erg op je kop hé’? Vroeg Hermelien. ‘Vertel jij het slechte nieuws’? Vroeg Harry en zijn groene ogen, hadden pretlichtjes. ‘Maar natuurlijk’, zei ik, gespeeld bedroeft. Ron en Hermelien, wierpen elkaar een bezorgde blik. ‘Wij moeten het slechte nieuws melden’, zei ik beleefd, ‘Dat ik, noch Harry, helaas zijn toe gelaten in het zwerkbalteam. ‘WAT’!? Riep Ron uit ‘en dat durf jij slecht nieuws te noemen’. Harry en ik, hadden ondertussen de slappe lach. Onschuldig keken we Ron aan. ‘Heel slecht nieuws’, zei ik, Ron met een serieus gezicht. ‘Maar’, zei Harry, we moeten Zaterdag laten zien wat we kunnen, dus misschien worden we wel helemaal niet toe gelaten, maar we maken een kans’. ‘Laten we dan hopen op het beste’, zei Hermelien blij. ‘Helemaal mee eens’, zei ik, ‘maar als jullie het niet erg vinden, ga ik nog even snel wat huiswerk maken’.Daarna pakte ik mijn boeken en ging op weg naar de bieb.