H16

Vol afschuw staren mijn ogen naar de poster. Ik zie mezelf, ik herken mezelf. Mijn wapperende witte haar staat er goed op, mijn amandel vorminge ogen zijn licht ingekleur op de tekening en ik kijk een beetje bozig met mijn bekende pruillipje. Die poster moet er net hangen, op de heen weg heb ik hem niet gezien, misschien is dat geluk bij een ongeluk, de meeste mensen zullen me dus nog niet herkennen. Vol woede kijk ik naar de naam van de gene die me oproept, om dan meteen de woede te veranderen in angst. Wie anders dan... híj zou me zoeken? En ja hoor, het is mijn vader. Met een prijs van 10 000 goudstukken wordt ik gezocht door mijn vader die me als zijn slaaf wil, iemand die wijn brengt. Mijn vader die boze oehoe's op me afstuurt. De angst slaat in mijn nek en ik kan bijna niet meer ademhalen. Tien meter voor me draait Mellissa zich om, ze had niet door dat ik ben gestopt met lopen. En nu kijkt ze verwart naar mijn gezicht. Ze vraagt zich af waarom ik stil sta. Ik merk haar bezorgtheid niet, ík staar naar de poster.
Dan staat ze opeens naast me, en ze staart ook naar de poster, maar in tegenstelling tot mij heeft ze daar maar een paar seconden voor nodig. Dan trekt ze me aan mijn arm en fluistert dingen in mijn oor, met moeite ruk ik mijn ogen van de poster los.
'Doe niet verdacht, doe rustig en relax,' fluistert Mellissa in mijn oor. Rustig? Relax? Er staan 10 000 goudstukken op mijn hoofd, rustig? Ik begin te hyperventileren, geen tijd voor rust.
Mellissa zucht, 'Rustig, én relax!' Herhaalt ze haar aanwijzing en voegt er iets aan toe,'Anders bind ik je als we terug zijn aan Pursian's buik en gaan we eens lekker salto's vliegen.' Chantage! Maar het helpt, ik krijg mijn ademhalings systeem weer in bedwang en adem diep en rustig in en uit.
'Mooi. Nu, pak mijn hand en we lopen de stad uit. We gaan er direct heen, en jij zorgt ervoor dat je je gezicht niet aan de poortwachters laat zien. Anders doe ik wat ik je net al zei.' Mellissa is echt goed in chantage, raar genoeg vind ik haar toch aardiger als ze hyper is. Dan chanteerd ze me tenminste niet, dat doet ze duidelijk wel als ze serieus is.
Ik knik zoals ik deed voordat ik weer ging praten en ik pak haar hand. Snel lopen we naar de poort.

Hijgend van angst probeer ik rustig te doen. Ik denk aan Pursian's buik en touw en een grote hoeveelheid kots. Ik moet rustig zijn, anders zal ik me straks nog slechter voelen. Adem, in... uit...
Mellissa en ik staan in een lange rij voor de poort, toen we naar binnen gingen was het nog rustig en konden we er sneller in... maar nu het avond wordt lijkt iedereen naar buiten te willen voor hun laaste bezigheden. Naast me tikt Mellissa ongeduldig met haar rechter voet op de grond. Ja hoor, ze kan zelf niet eens rustig doen, en dan verwijt ze mij...
'Haaaapoeeeeefhaaaapoeeefpieeeeh,' mijn ademhaling klinkt weer slecht. Ik moet me concentreren.
Dan zijn wij eindelijk aan de beurd, ik schuif mijn kap nog iets verder over mijn gezicht en kijk onder mijn zwarte kap naar de bewaker bij de poort, de bewaker kijkt naar Mellissa en knikt haar toe als ze naar buiten loopt. Dan went de man zich naar mij en knikt. Net op dat moment, dat gigantische ongelegen moment, kiest de wind er voor om te gaan waaien, mijn kap vliegt van mijn hoofd en ik graai er een paar keer hopeloos naar. Snel kijk ik opzij, achter me in de rij hoor ik mensen naar adem snakken en naast me kijkt de bewaker snel even naar een bekende poster bij de ingang van de poort en dan weer naar mij. Zijn mond gaat open, 'Grijp haar!'