Geen rustige werkdag

Linda p.o.v

Ik liep over het pad van het bos, roepend naar Dees. Het had geen nut, ik kreeg geen reactie. Het begon al donker te worden toen ik terug liep. De sukkel had haar mobiel ook nog eens thuis laten liggen, dus bellen had ook geen nut. Ik belde Jacob op. 'Hallo?' 'Hey Jacob, met Lin. Weet jij waar Dees is?' 'Waarom zou ik dat moeten weten? Ik heb haar sinds zaterdag ook niet meer gezien.' Goh, wiens schuld zou dat nou zijn? 'Erm, nou ja, ze is namelijk rennend naar het bos gegaan, en nu kan ik haar dus niet meer vinden.' 'Oh en je... Wacht... Het bos?' 'Hmh' Ik hoorde veel gevloek en wat gebonk. 'Jake? Jake wat is er?' 'Het bos is gevaarlijk, er zijn wolven! Moet ik haar gaan zoeken?' Ik schrok... Wolven? Hier in Forks? 'Ja, graag Jake, bedankt. Bel je me als je haar hebt gevonden?' 'Ja tuurlijk. Bel jij mij als je wat meer weet?' 'Zal ik doen, doei Jake.' Ik hing op. Ik raakte een beetje in paniek. Wat als er iets gebeurd zou zijn? Mijn telefoon ging. Ik nam op zonder te kijken wie het was. 'Jake ben jij dat?' Stilte... 'Hallo?' Iemand schraapte zijn keel. 'Nee. Je spreekt met Jasper.' 'Jasper, alles okay? Waarom bel je me?' Weer een korte stilte. 'Ik wilde alleen even zeggen, dat Desiree hier is. Alles is goed. Ik heb haar in het bos gevonden.' 'Godzijdank alles is goed! Zou je haar misschien naar huis kunnen brengen?' Hij zuchtte. 'Mijn motor doet het op het moment niet, maar ik zal haar thuis laten brengen door Alice, is dat goed?' Ik zei dat het okay was, bedankte hem nog eens en hing op. Gelukkig was Dees veilig. Ik belde Jake weer. 'Lin! Ik kan haar niet vinden, ik heb alles afgezocht naar haar, maar ik ben bang dat... dat...' Hij was oprecht bezorgd om haar, ergens maakte me dat blij. 'Geen zorgen Jake, ze is veilig! Jasper heeft haar gevonden in het bos, hij belde net. Ze is onderweg naar huis.' 'Jasper? Jasper Cullen?' Ik hoorde een vleugje woede doorklinken in zijn stem. 'Ja. Alles is in orde.' Hij lachte een bedrukte lach. 'Dus ze hebben haar niks aangedaan? Ze hebben haar... GERED?' 'Ja Jacob. God hé! Geloof je nu wel dat de Cullens goed zijn?' Stilte... 'Nee... Maar ik ben ze wel een bedankje schuldig. Bedankt voor het bellen Lin.' Hij hing op. Niet veel later ging de bel. Ik deed de deur open en Alice en Dees kwamen binnen lopen. Dees had een aardig kort rood jurkje aan, met rode schoenen eronder. Dit had ze niet aan toen ze weg ging. Ik keek ze verbaasd aan. 'Ik heb haar een jurkje van mij geleend, haar kleren zaten onder het zand en vuil, die zitten in de was, ik neem ze morgen wel weer mee naar school.' Alice huppelde bijna door het huis, en ging op de bank zitten. Ik deed de deur dicht. 'Dees, waarom rende je nou opeens het bos in?' Ze werd rood en keek naar d'r voeten. 'Je vader begon over Jake, en ik, erm, hoorde de dingen die hij tegen me zei door m'n hoofd zweven. Het werd me teveel. Ik wilde je niet ongerust maken ofzo...' Ik pakte haar vast en streelde d'r haar. 'Het is al goed, ik ben allang blij dat je okay bent. Je hebt ons aardig laten schrikken.' Ze keek op. 'Ons?' Had ik dat niet moeten zeggen? 'Ja, ons. Ik heb Jake gebeld, om te vragen of hij je wilde zoeken... Hij was hartstikke bezorgd om je! Hij rende naar buiten terwijl hij mij nog aan de telefoon had om je te gaan zoeken.' Dees had tranen in d'r ogen, maar veegde deze snel weg. 'Wij euh, hebben niet echt een goede band met de Quillietes. Helemaal niet. Vandaar dat hij misschien zo raar deed.' Alice stond op van de bank en zuchtte. 'Ik moet maar weer eens gaan, voordat Carlisle zich afvraagt waar ik blijf.' Ze gaf ons een knuffel en liep de deur uit. We hoorden haar met piepende banden wegrijden. 'Laten we gaan slapen.' We liepen naar boven, poetsten onze tanden en gingen elk onze eigen kamer in. Wat was ik blij, dat Dees weer thuis was. Ik viel bijna meteen in slaap, en droomde over Emmett. De rest van de week verliep rustig, en het was al gauw vrijdag. Ik was op het werk mensen aan het bedienen toen hij binnen kwam lopen. Hij ging aan een tafeltje zitten en ik liep naar de keuken. 'Linda, ga je meneer nog helpen?' 'Jaja, ik ga al.' Ik liep naar het tafeltje en pakte pen en papier. 'Hey Emmett... Wat zal het zijn?' Hij lachte ontdeugend naar me. 'Mag ik jou hebben?' Ik voelde mijn gezicht rood worden, en Emmett begon te lachen. 'Doe maar een koffie.' zei hij daarna. Ik liep snel weg en maakte zijn koffie. Toen ik terug liep zat hij verwachtingsvol naar me te kijken, waardoor ik nerveus werd. Met trillende hand zette ik zijn koffie neer. 'Wees maar rustig Lin, ik vreet je niet op.' Blijkbaar was dat iets heel grappigs, want hij begon bulderend te lachen. De rest van de dag werkte ik nou niet bepaald meer lekker. Emmett bleef zitten totdat we gingen sluiten, en hij bood aan me naar huis te rijden. In eerste instantie wilde ik nee zeggen, maar automatisch zei ik ja tegen hem. Ik stapte in z'n Jeep en we reden weg. Het was niet ver naar huis, wat best jammer was, want de rit was aangenaam. Er werd niet veel gezegd, maar toch voelde ik me goed. Voor de deur zette hij me af, waar ik Dees zag staan praten met Jasper. Samen liepen we naar binnen, en vertelden elkaar over onze dag. 'Hopelijk zijn ze er morgen ook. Het kan vast ook gezellig worden zonder ze, maar God, hoe ik hoop dat ze er morgen zijn.' Ik lachte. 'Hmh, ik hoop het ook, maar denk je niet dat we Jared en Edward dan teleurstellen? Zij zijn degene die ons hebben uitgenodigd.' Dees knikte instemmend. 'Klopt ook wel, maar ze hebben niet gezegd dat het een date was ofzo. Weten wij veel, ik denk nog steeds dat het gewoon een vrienden afspraak is.' Ze begon te lachen en ik grinnikte. We gingen slapen. De volgende dag zou ik voor het eerst het huis van de Cullens zien. En Dees op een bepaalde manier ook. Ze zei dat ze niks herinnerde van het huis, omdat ze bijna panisch was en meteen weer weg was gegaan. Hopelijk zouden de jongens er zijn. Ik kon niet goed slapen, en werd de volgende dag hyper wakker. Voor we het wisten was het 6 uur en stond Edward voor onze deur.
Dees en ik keken elkaar aan, en stapten in de auto.