Hoofdstuk 5. Myra

Met een wit weggetrokken gezicht kijk ik naar de zwevende slipper, de slipper die ik oh zo goed ken. Die slipper draagt Narama, altijd als het mooi weer is. Ik voel niet hoe mijn hand mijn brief stevig omklemt, maar ik heb niet door dat ik mijn brief aan het verscheuren ben. Ik heb ook niet door dat ik mijn lip aan het kapot bijten ben, het enigste wat ík door heb zijn de zwevende slipper en de zwevende sok.
Dan voel ik een ruk aan mijn arm, Narama heeft me uit mijn trans laten ontwaken, ze kijkt me raar aan.
'Myra? Gaat het wel? Wow... je zien bleek!' Ongerust zwaait ze met haar hand voor mijn ogen, en ik voel weer beweging in mijn lichaam komen, ik had niet eens door dat ik verstijft stond. Iets glipt langs mijn vingers, de brief. Ik kijk omlaag, en ik haal mijn voortanden van mijn nu bloedende lip. Zwachtjes knipper ik met mijn ogen.
'Myra? Wat is er? Je maakt me bezorgt, joh!' Narama kijkt me bang aan en ik adem even in en uit. Dus de brief is waar? Nog even checken.
Voor het eerst in mijn leven negeer ik Narama's open armen voor een knuffel en richt ik me tot haar ouders.
'Is het echt waar? Ben ik een heks? Is die brief voor een school met heksen?' vertwijvelt en een beetje bang kijk ik de moeder van Narama aan.
'En tovenaars,' zegt Narama's vader.
'Het is waar,' stemt de moeder in. Ik voel mezelf wankelen, en ik richt me tot Narama. Nu neem ik haar uitnodiging voor een knuffel wél aan. Vol toegave laat ik me in haar armen zakken.
'Heksen...' fluisteren mijn lippen. En dan:'Hoe leg ik dit mijn moeder uit?' Een hand klopt op mijn schouder, Narama.
'Wij helpen je wel, toch mama, papa?' Zegt ze.
'Ja, tuurlijk. We zijn zo trots, en zo blij,' herhalen ze nog even.
Ik adem nog even in en uit. Oke, het was ergens wel te verwachten, dat ik een heks ben, bedoel ik. Al mijn hele leven veroorzaak ik catastroves, ik verniel ruiten, ik verniel mijn moeders auto. Ik heb zelfs de eerst verschrikkelijk lelijke vaas vermoord, dat wil zeggen, het leek op vuurwerk toen ik hem liet ontploffen. Ik heb alleen nooit geweten hoe het kwam...
Dan hap ik naar adem, als dat nou niet het enigste was wat ik deed omdat ik een heks ben? Als mijn... mijn... mijn háár nou ook veranderde daar door? Bang kijk ik naar de afwachtende ouders van Narama, ze wachten zeker tot dat ik ze voor ga naar de deur, naar mijn huis? Maar dat boeit niet.
'Mijn haar?' Ik vraag niet veel, ik zeg alleen die twee woordjes.
'Wat is daar mee?' Vraagt Narama, en ze kijkt van mijn schouder omhoog, uit haar knuffelende houding. Ze kijkt naar mijn haar alsof het in de vik is, waarschijnlijk denkt ze dat omdat ik die twee woordjes zo bang zei. Dan ziet ze dat het gewoon nog haar is, en geen as en ze kijkt me opgelucht aan. Ik besluit duidelijker te zijn.
'Mijn haar, je weet wel... het verandert van kleur, komt dat ook omdat ik... omdat... ik... een heks ben?' Stotter ik. En ik kijk omlaag, omlaag naar mijn schoenen.