De derde keer

Oliver organiseerde meer trainingen dan zijn team lief was (hoewel hij echt niet begreep waarom ze zoveel zeurden), maar dat was in zijn ogen nog steeds niet voldoende. Daarom trok hij zelf ook iedere middag tenminste een halfuur uit om een paar rondjes over het veld te vliegen, wat voor weer het ook was. Meestal was hij helemaal in zijn eentje wanneer hij dat deed, maar op een zonnige middag een paar dagen na het ongeluk in de Common Room merkte hij opeens een bekend figuur op aan de rand van het veld.
      “Hé, Perce!” riep Oliver opgewekt, en Percy zwaaide naar hem. Hij vloog op Percy af en sprong van zijn bezem. Het was niet de meest veilige manier om af te stappen, terwijl de bezem nog anderhalve meter boven de grond hing, maar hij had het al zo vaak gedaan dat het eigenlijk niet mis kon gaan. En toch was dat natuurlijk precies wat er gebeurde.
      Op een of andere manier landde hij niet goed en moest hij een paar stappen naar voren zetten om zichzelf overeind te houden. Doordat hij zijn bijna perfecte landing echter zo dicht bij Percy had gepland, was er simpelweg geen ruimte om zijn evenwicht te hervinden zonder tegen de ander op te botsen. Misschien zou Oliver zelf uiteindelijk nog wel overeind zijn gebleven als Percy hem niet had meegetrokken in zijn val door zich aan zijn arm vast te grijpen, maar hij was wél omgevallen, dus was het eigenlijk nutteloos om erover te speculeren. Bovendien had hij veel belangrijkere dingen aan zijn hoofd.
      Zoals het feit dat hij nu weer bovenop Percy lag (dat klonk nog steeds zo geweldig fout) en dat hij weer te verrast was om meteen in actie te komen en overeind te krabbelen. (Nou ja, dat was in ieder geval de belangrijkste reden dat hij niet bewoog. Er zouden nog andere factoren kunnen hebben meegespeeld, zoals het feit dat hij het eigenlijk helemaal niet erg vond om zo dicht bij Percy te zijn, maar die telden niet mee.)
      Percy’s prachtige blauwe ogen waren nog steeds net zo, tja, prachtig als de andere twee keren. Ze staarden hem geschrokken en enigszins geïrriteerd aan, maar Oliver meende ook te zien dat hij geamuseerd was. Of verbeeldde hij zich dat?
      Hij groef in zijn geheugen naar een woord dat Percy’s ogen beter beschreef dan prachtig, want dat klonk niet sterk genoeg. Fantastisch? Geweldig? Meer kon hij op het moment niet verzinnen. Merlin, hij zou echt eens iets aan zijn woordenschat moeten doen. Misschien meer boeken lezen, dat zou vast helpen. (Al zou zijn sprakeloosheid ook kunnen liggen aan juist die engelachtig blauwe ogen waarvoor hij een beschrijving probeerde te vinden.)
      Engelachtig. Dat was een passend woord. Hoewel, bestonden er engelen met rood haar? Meestal waren ze blond. (Waarom eigenlijk? Er waren zoveel blonde mensen. Wie hield er nou niet van rood haar? Oliver in ieder geval wel.)
      “Je houdt van rood haar?” herhaalde Percy ongelovig.
      Oeps, misschien had hij dat laatste hardop gezegd.
      Hij vroeg zich af hoeveel van zijn gedachten hij nog meer had uitgesproken, en werd op slag knalrood. Precies de kleur van Percy’s haar.
      “Eh…” Wat was dat toch met de Weasleys dat ervoor zorgde dat hij steeds geen beter antwoord had dan dit?
      “Oliver,” zei Percy, fronsend, “gaat het wel? Je ziet er nogal heet uit.”
      Heet? O, in Merlins naam -
      “Prima.” Hij rolde van Percy af, zodat hij met zijn rug in het gras lag, naast zijn vriend. “Het gaat prima met mij.”
      “Weet je het zeker?”
      “Ja. Ja, natuurlijk. Ja, waarom niet?” (Lekker gladjes, Oliver.)
      “Goed.” Percy was blijkbaar opgestaan, want hij blokkeerde opeens zijn zicht op de onbewolkte blauwe lucht. Het had een beetje de kleur van Percy’s ogen. “Want eigenlijk kwam ik je vertellen dat het echt tijd wordt om aan je Herbology opstel te beginnen.”
      Oliver trok een gezicht. “Bij nader inzien voel ik me misschien toch niet zo goed.”