De tweede keer

Het zorgde altijd voor ongemakkelijke situaties als Oliver iemand meetrok in zijn val, maar dat was al helemaal zo als het ging om iemand die hij kende, en niet zomaar iemand die hij daarna zo goed het ging kon ontwijken. Die eerste keer dat hij Percy per ongeluk had omgegooid was er geen drama van gemaakt, waar hij erg blij om was. Niet dat hij had verwacht dat Percy er op zou zijn blijven hameren, maar hij had zich wel even zorgen gemaakt dat iemand hen misschien had gezien. Het kon Oliver niet heel erg veel schelen wat mensen van hem zeiden of achter zijn rug om fluisterden, zo lang hij zelf de waarheid maar wist, maar hij wilde Percy’s kansen bij Penelope natuurlijk niet verpesten door een stomme roddel (of dat probeerde hij in ieder geval niet te willen).
      Het was daarom ook een beetje vervelend toen bijna precies hetzelfde als wat er die middag op het terrein rondom Hogwarts was gebeurd zich nog eens afspeelde, maar dit keer midden in de Common Room. Het was redelijk mooi weer en de kamer zat dus niet stampvol, maar toch was er een redelijke hoeveelheid toeschouwers. En op de een of andere manier leken ze allemaal zijn kant op te kijken toen hij over zijn eigen schooltas struikelde (welke idioot had die daar nou neergelegd?) en op de bank terecht kwam waar Percy op zat. Op Percy, natuurlijk, want hij had niet zoveel geluk dat hij op de lege zitplaats had kunnen landen.
      Percy’s ogen zaten altijd achter zijn bril verborgen, en eigenlijk was dat erg jammer, vond Oliver. Ze waren echt… blauw. (Als hij ooit nog met het idee had gespeeld om dichter te worden, wist hij nu in ieder geval zeker dat hij dat beter kon vermijden. Blauw? Dat was het beste wat hij kon verzinnen?) Oliver voelde dat zijn hart overuren draaide en hij vermoedde dat het niet alleen kwam door de schrik.
      Met een beetje moeite wist hij zijn gedachten echter op het heden te focussen in plaats van op de gedetailleerde studie van Percy’s sproeten waar hij bijna aan was begonnen. Met nog iets meer moeite wist hij zowaar een woord te vormen. “Eh, sorry.”
      “Geeft niet,” antwoordde Percy.
      Pauze.
      “Ik moet mijn opstel nog afmaken,” herinnerde Percy hem.
      “O, natuurlijk.” Oliver sprong op. “Sorry,” herhaalde hij onhandig.
      Percy glimlachte naar hem, en daarmee was hij vergeven. Alweer. Hij zou hier echt geen gewoonte van moeten maken. (Of misschien toch wel sprak een opstandig gedeelte van zijn hersenen hem tegen.)
      “Oliver valt op je, Perce. Letterlijk!” riep een bekende stem opeens door de Common Room. Oliver hoefde niet om te kijken om te weten dat het de Weasley tweeling moest zijn, die zijn stomme actie blijkbaar hadden gezien.
      Percy keek uitdrukkelijk niet in de richting van zijn broers en verstopte zijn gezicht achter zijn boek. Normaal gesproken werd hij altijd rood van ergernis als zijn broertjes dit soort dingen zeiden, maar hoewel hij dit keer ook rood werd, leek het een andere oorzaak te hebben. Dat was interessant. Voordat Oliver er echter lang over na kon denken, verschenen Fred en George links en rechts van hem.
      “Dus, Oliver,” begon Fred (of George, Oliver kon ze echt niet uit elkaar houden.)
      “Wat heeft hij dat wij niet hebben?” vulde George (of Fred) zijn broer aan.
      Oliver had geen idee wat hij moest antwoorden. “Eh…”
      “Interessant,” zei Fred (of George. Merlin, waarom droegen ze niet gewoon naambordjes?)
      “Uiterst interessant. En hij is zo welbespraakt, denk je niet, Fred?” vroeg George (en dit keer wist hij behoorlijk zeker dat het George was).
      “O, absoluut. Buitengewoon eloquent.”
      “Zeer geletterd.”
      “Intellectueel.”
      “Gewoonweg erudiet.”
      Oliver fronste en ging naast Percy (echt naast hem dit keer) op de bank zitten. “Wat betekent erudiet in ’s hemelsnaam? Heeft dat niet iets met slijten te maken?”
      “Dat is eroderen,” merkte Percy op, nog steeds verstopt achter zijn boek.
      Fred sloeg een hand over zijn hart alsof hij diep geroerd was. “O George, vullen ze elkaar niet gewoon geweldig aan?”
      “Ongetwijfeld. Percy kan nadenken en Oliver kan Quidditch spelen.”
      “Wat zou je nog meer kunnen willen van het perfecte koppel?”
      Oliver slingerde een kussen in de richting van de tweeling, maar zij waren al breed grijnzend naar de gang gevlucht.