De eerste keer

Er waren veel woorden die konden worden gebruikt om Oliver Wood te beschrijven. Gracieus hoorde daar niet bij.
      Hij mocht dan wel een Quidditch speler zijn en door alle uren die hij in zijn trainingen stopte een goede controle hebben over zijn lichaam, maar toch kreeg hij het voor elkaar om ontzettend onhandig te zijn. Percy, met zijn smallere, een beetje slungelige lichaam, zag er naast Oliver absoluut uit als degene van wie zou worden verwacht dat hij een grote kans had om over zijn eigen voeten te struikelen. Het tegenovergestelde was echter waar.
      Het was niet zo dat er iets mis was met Olivers motorische functies of zijn oog-hand coördinatie (hoopte hij, want dat zou zijn professionele Quidditch carrière kunnen ruïneren voordat die überhaupt begonnen was), maar hij was nou eenmaal erg enthousiast en direct aangelegd. Percy was juist voorzichtig en kalm, dus wanneer Oliver zonder echt op te letten waar hij stapte op iets af zou stormen, zou Percy gewoon lopen. Het was jammer voor Oliver, maar het was nou eenmaal een feit dat je minder kans had om te struikelen of andere domme dingen te doen als je Percy’s manier aanhing.
      Oliver kon echter natuurlijk niets aan zichzelf veranderen wat dat betrof, dus moest hij er maar mee leren leven dat dagen die hij doorkwam zonder tenminste één keer bijna om te vallen uiterst zeldzaam waren. Daar had hij op zich geen probleem mee, maar het werd een beetje beschamend wanneer hij anderen meetrok in zijn val. Hij probeerde dan altijd zo snel mogelijk weer overeind te krabbelen en degene die hij had omgegooid ook weer op zijn voeten te helpen, en die tactiek werkte gewoonlijk erg goed, maar dit keer niet.
      Hij wist niet precies hoe hij het voor elkaar had gekregen over een perfect egaal stuk gras te struikelen (misschien was hij gewoon een natuurtalent), maar dat was ook niet echt het belangrijkste waar hij op dat moment over nadacht. Dat was namelijk Percy Weasley, de onfortuinlijke persoon die Oliver omver had gegooid en waar hij op dit moment, bij gebrek van een betere beschrijving, bovenop lag. O, dat klonk verkeerd.
      Gek genoeg voelde het eigenlijk niet zo - al was dat waarschijnlijk iets waar hij beter niet te lang bij stil kon staan. Je hoorde er nou eenmaal niet over na te denken hoe het voelde om op je beste vriend te liggen, zelfs niet als je daar misschien wel eens over na had gedacht (wat Oliver, voor alle duidelijkheid, natuurlijk nog nooit had gedaan) en zélfs niet als die beste vriend de meest prachtige blauwe ogen en de meest schattige sproeten had die je ooit had gezien en je die nu ineens van dichtbij kon bestuderen en niet alleen van een afstandje en je daardoor in belachelijk lange zinnen begon te denken. Zeker dan niet, juist, want dat soort blauwe ogen en sproeten zouden wel eens erg afleidend kunnen zijn waardoor je helemaal vergat dat je bovenop je beste vriend lag en je eigenlijk al lang had moeten opstaan. Ah, het klonk alleen nog verkeerder nu hij het de tweede keer dacht. (Verkeerder? Was dat eigenlijk wel een woord?)
      “Oliver,” piepte Percy. “Mijn boeken.”
      O, juist. Focus, Oliver.
      Oliver schoot overeind en zag dat er inderdaad een stapel boeken uitgespreid lag over het gras naast hen. Percy had ze waarschijnlijk laten vallen toen hij omver was gegooid. “Je boeken? Dat is het eerste waar je je zorgen om maakt?” vroeg Oliver hoofdschuddend. Het klonk zelfverzekerder dan hij zich voelde (en dat was maar goed ook, want hij stond te trillen op zijn benen). Merlin.
      “Ik maak me ook zorgen over jou,” zei Percy, terwijl hij Olivers uitgestoken hand aannam om op te staan. “Hoe kun je nou struikelen over grassprietjes?”
      Oliver lachte en hielp Percy zijn boeken op te rapen, waarna het incident werd vergeten.