89. || Rainbows ||

Ik gaf hem helemaal gelijk. Neem bijvoorbeeld... Uit de dood opstaan. Niemand heeft het ooit gedaan, of het is in ieder geval nooit bewezen, maar dan hoeft het nog niet onmogelijk te zijn. Mensen zeggen dat het onmogelijk je elleboog met je tong aan te raken, omdat je arm langer is dan je nek of zoiets. Maar ik ken iemand die het kan! Is er dan iets mis met die persoon, of is er iets mis met iedereen behalve met de personen die het kunnen? Goh, ik moet filosoof worden...
"Waar zit je met je gedachten kleine Leprechaun?" ik werd me opeens weer bewust van Justin, die me nog aan keek vanaf de andere kant van het tafeltje. "Huh wat?" vroeg ik. Wat had 'ie ook alweer gezegd?
"Waar zit je met je gedachten?" vroeg hij nog een keer. Ik keek hem nog altijd vaag aan. Het ging het ene oor in en het andere oor uit. Letterlijk. Maar ik concentreerde me erop en probeerde me voor de geest te halen wat hij nou eigenlijk had gevraagd. "Euh, aan de definitie van onmogelijk." antwoordde ik zacht en slurpte het laatste beetje van de milkshake uit de beker. Justin trok zijn wenkbrauwen op en leunde nog iets verder over de tafel. Zijn gezicht zat nu op 10 centimeter van de mijne en zijn lippen lachtten me verleidelijk uit. "En?" vroeg hij. WAAAAACHT, waar hadden we het over? Focus Niall, wat was het onderwerp? "Kabouters zijn cool." fluisterde ik gehypnotiseerd door zijn ogen. Hij leunde vreemd kijkend weer naar achter. En weg was de magie van zijn ogen. Shit, wat had ik gezegd? Iets doms misschien? "De definitie van onmogelijk is dat kabouters cool zijn?" vroeg hij lachend. Opeens wist ik het weer. "Nee! De definitie van onmogelijk, die is er eigenlijk niet. Je weet niet of iets niet kan, alleen maar omdat het nog nooit gedaan is." probeerde ik hem duidelijk te maken.