88. || Rainbows ||

"Je bent ongelooflijk...." gniffelde Justin toen hij de stoel tegenover mij naar achter schoof en plaats nam. Hij leunde over de tafel naar me toe en keek geduldig toe hoe ik at. "Ongelooflijk sexy?" grinnikte ik en nam nog een hap van mijn burger. "Dat ook." bekende hij lachend. Ik nam grijnzend nog een hap en deed haast geen moeite om te kauwen. Als ik honger had moest het eten zo snel mogelijk naar binnen. Mijn angst om te stikken had ik lang, lang geleden al overwonnen....
Wanna know the story? Be warned, it's a long one.

Toen ik vijf was, had ik een hele grote koek in 1 keer in mijn mond gestopt. Toen stikte ik bijna. Maar de dokter zei dat alles goed kwam. Dus weet ik dat als ik bijna stik, het goed komt. The end.

Mooi verhaal hé? Het is 1 van mijn mooiste herinneringen... Oké nee dat is het niet. Ik nam mijn laatste hap en toen was mijn burger verdwenen. Ik begon te drinken aan mijn milkshake en keek Justin ondertussen zwijgend aan. Niet dat ik kon drinken en praten tegelijk. Dat is volgens mij onmogelijk... Nee, Niall, niks is onmogelijk. Dat denken mensen alleen. Als iets nog nooit is gelukt betekend net dat het niet kan. Daar had mijn geweten alweer gelijk. Misschien moest ik hem een naam geven. Dat was hij volgens mij wel waardig. Hé geweten, vanaf nu heet je Junior oké? Ik keek omhoog, alsof ik zo in mijn hoofd kon kijken en hem vragend aan kon kijken. Best joh, jij bent immers de baas... Gromde Junior nors. Ik begon te grijnzen en een zelfvoldaan gevoel overspoelde me. Mijn goede daad voor vandaag was gedaan.
Ik dwaal weer eens af... Waar hadden we het over? vroeg ik aan Junior. Over de definitie van onmogelijk. Mensen noemen dingen al gouw onmogelijk, omdat het nog nooit is gedaan of gelukt. Maar dat betekend nog niet dat het niet kán. Herinnerde Junior me eraan. Ik begon haast te denken dat Junior slimmer was dan ik. Maar dat kan niet omdat hij mij is. Toch?