Weerwolven

We zijn niet alleen, de rest van de roedel reist ons op dit moment achterna. We dachten eraan om hier een tijdje te blijven, we zullen je niet lastig vallen!’ – ‘Euhm...’ Mompelde ik. ‘Ik ben niet alleen, we zijn met een hele familie, en hier in de buurt is nog een andere roedel, je kunt met hun leider overleggen, zijn naam is Sam. Hij woont in La Puch, een reservaat, het is hier vlakbij. Kom – dan breng ik je even!’ Timo hief weer zijn hand op. ‘Ho, moment! Dat zou veel te traag gaan, even aan de kant graag, het zal wel lukken, het is een stom fabeltje dat bloedzuigers zouden stinken!’ Ik trok een wenkbrauw op, maar sprong toch uit de weg, toen ik zag hoe het kleine groepje in een weerwolf transformeerde.
De reusachtige dieren waren prachtig. Jori was niet heel erg groot en spierwit, Timo had een heel donkerbruine kleur, en Anna was chocoladebruin. Alex was het mooiste van de wolven. Hij had een eekhoornachtige kleur, maar zijn buik was zwart. ‘Wow...’ Was het enige dat ik kon uitbrengen toen ze me alle vier met hun hondenogen aankeken. Ze brachten alle vier tegelijkertijd een soort geblaf uit, dat er veel op een gegrinnik leek.
Alex gooide zijn kop naar achter. Ik werd rood; ‘Moe... Moe... Moet ik op je rug?!’ Hij knikte enthousiast en roffelde met zijn grote poten op de grond. Ik slikte en zette me af, zodat ik op zijn rug zat. Vastberaden kneep ik mijn ogen stijf dicht, maar ik kon het niet laten om even stiekem te kijken toen we eenmaal vertrokken waren, en aan 100 per uur renden. De frisse wind voelde prettig aan alhoewel ik zelf ook ijskoud was. Ik kon niet precies zien waar we heen gingen, maar na 2 minuten waren we er in ieder geval.
Toen ik en Alex aankwamen was de rest al terug in weerwolven getransformeerd. Timo liep naar de deur van een klein huis, en klopte er zacht op.
Het volgende moment werd de deur geopend door een beeldschoon meisje, alleen was heel haar mooie gezicht scheefgetrokken door afschuwelijke littekens. Ze keek Timo geschrokken en verbaasd aan.’ Wa – Wa - Wat moet u hier? Ken ik u?’ Timo lachtte. ‘Ik denk het niet jongedame, maar zou ik een zekere Sam mogen spreken? Het is nogal belangrijk!’ het meisje knikte. ‘Euh, ja, ik denk dat hij in de woonkamer is, een momentje... Sam!’ Schreeuwde ze. ‘Bezoek!’ 2 tellen later verschenen er 2 jongens in de deuropening. ‘Ja?’ Zei de grootste van de twee terwijl hij streng op ons neer keek. ‘Hallo, ik ben Timo, en mijn roedel is nieuw hier, ik zou aan u willen vragen of je het niet erg vind, dat mijn roedel hier een tijdje verblijft?’
De jongen snoof en trok een vies gezicht. ‘Ga naar binnen Emily!’ Beval hij aan het meisje met de littekens achter haar. ‘Maar...’ Protesteerde ze. ‘Doe nu maar wat hij zegt Emily!’ Zei de jongen achter hem. Ik herkende het stemgeluid van Jacob. Sam keek woedend naar mij. ‘Als jij hier niet binnen de 10 seconden opgehoepeld bent, dan ben je er geweest smerige bloedzuiger!’ Alex begon gevaarlijk te grommen achter me. Timo kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Zo te horen zijn ze hier zo kinderachtig met hun vooroordelen als de plaats waar wij vandaan komen, niet origineels dus, we gaan al! Alex, Anna, Jori?’ Ze snoven alle vier op net hetzelfde moment. ‘Neen wacht!’ Bracht Sam uit, tegen zijn zin. ‘Het… Het.. Het is al goed! Blijf maar!’ Tevreden knikte Timo naar Sam. ‘Dacht ik al, ik groet je Sam, wie weet kunnen wij nog veel van jullie leren!’ Sam ontblote zijn tanden en gooide nors de deur dicht.