Ongemakkelijke ruzie

Desiree p.o.v

Ik begon te huilen. Het was mijn bedoeling niet hem te slaan, maar wat moest ik dan? 'Jake... Laat me niet kiezen! Alsjeblieft laat me niet kiezen.' Ik stond op en keek hem aan. Zijn ogen waren doordrongen met pijn. Niet omdat ik hem had geslagen, maar pijn om wat hij aan het doen was. Hij wilde serieus dat ik koos tussen hem en de Cullens. Toen hij een stapje naar achteren deed, klampte ik me aan hem vast. Ik pakte zijn T-shirt vast en begroef mijn gezicht in zijn borst. 'Ik dacht dat we vrienden waren... Al die sms’jes, en op msn al dat lachen... Ik dacht dat je om me gaf... En nu dwing je me te kiezen?' fluisterde ik tegen zijn schouder. Hij pakte me bij m'n schouders en hield me van zich af. Hij keek me onderzoekend aan en veegde m'n tranen weg. 'Als je met hun om blijft gaan, wil ik je niet meer zien.' Zijn stem droop van de spijt. Ik rukte me los uit zijn handen en zette een paar stappen naar achter. 'FLIKKER OP!' riep ik. Lin pakte m'n arm vast om me gerust te stellen. Ik keek haar aan met een betraand gezicht. Jake keek me diep in de ogen en daar, in zijn ogen, zag ik iets breken. 'Beloof me dat je niet naar ze toe gaat? Ik wil je niet kwijt...' Het was niet meer dan een gefluister, maar desondanks verstond ik hem. 'Ga weg...' Mijn stem trilde. 'KLOOTZAK! GA WEG!' Ik begon weer te huilen. Hoe kon hij dit van me verwachten? Ik dacht dat we een sterke vriendschap hadden. Maar blijkbaar niet. Hij keek vol verdriet naar me, draaide zich om en rende weg. Toen hij bij de bosrand verdween, hoorde ik hem nog schreeuwen, maar algauw werd dat overstemt door het gehuil van een wolf. 'Jake...' Lin probeerde me gerust te stellen en kneep even in mijn arm. Ik wurmde me uit haar greep en rende richting het huis. Voor de deur veegde ik mijn gezicht af en liep naar binnen, terwijl ik sorry zei tegen Lin. 'Waar ging dat allemaal over?' Vroeg Lins vader aan haar. Ze haalde haar schouders op. 'Ik heb geen idee. Ik weet wel, dat hij het bij mij heeft verpest. Hoe komt hij erbij dat we niet naar de Cullens mogen?' Ik voelde dat Billy naar me keek. Zijn ogen stonden waarschuwend en beschermend tegelijk. Het was dus niet alleen Jake die zo raar deed over de Cullens.
Niet al te veel later gingen we weer naar huis. Toen ik naar buiten liep hoorde ik Billy tegen Lin praten. 'Ik kan jullie niks verbieden.' zei hij. 'Maar wees alsjeblieft voorzichtig, okay?' Lin knikte en stapte langs me heen naar buiten. Ik zei dat ik er zo aankwam en liep naar Billy toe. Ik keek naar de grond en schraapte mijn keel. 'Billy? Sorry van daarnet. Ik wilde niet zo schreeuwen tegen je zoon. Maar vertel me alsjeblieft waarom jullie zo... zo raar doen over de Cullens? Jake ging door het lint.' Billy keek me aan. Hij aarzelde. 'Ik kan het je niet vertellen mijn kind. Dat mag ik simpelweg niet. Het is iets waar je zelf achter moet komen. Ik zeg alleen maar, pas op met wat je doet. Laat je niet voor de gek houden.' Ik zuchtte. 'Ja maar Jacob...' 'Jacob bedoelde het niet zo. Dit was voor hem de enige manier om geen ongelooflijke ruzie te krijgen met de Cullens. Hij of zij. Hij leert het ook nog wel in te zien, en misschien dat het later wel goedkomt. Maak je niet te druk over hem. Hij is een grote jongen die heus wel voor zichzelf kan zorgen.' Ik bedankte Billy en liep naar de auto. Lin was een boos gesprek aan het voeren aan de telefoon. 'Nee Jacob we komen maandag geen koffie meer drinken. Dat kan je vergeten!...... Bij mij heb je het gewoon verpest en ik wil het Dees niet aandoen...... Goh zou je denken!? Doei Jake.' Ze hing op en we reden naar huis.