A ranger/traitor 68

Zolang ze in Araluen waren, probeerde Will zoveel mogelijk de mensen te ontwijken en als grijze jager was hij daar erg goed in. Ze zagen niemand anders dan enkele boeren waar ze hun voorraden aanvulden. Ondanks hun vlucht, liet Will geen moment onbenut om Miko dingen te leren. Miko, die zich er nu meer dan ooit, van bewust was dat zijn leven in de, misschien nabije, toekomst van zijn vaardigheden zou afhangen, zoog alles in zich op. Zelfs Will kon af en toe zijn verbazing niet verbergen over de voortgang die zijn leerling maakte.
“We zouden vaker leerling jagers voor hun leven moeten laten vluchten. Blijkbaar helpt dat”, grapte Will. Ondanks alles verscheen er een zuinig lachje rond Miko’s mond.
“En dan komen we terug en ben ik beter dan iedereen.”
“Je kunt altijd proberen”, zei Will overdreven onschuldig.
“Je gelooft niet dat het me zal lukken, hé.”
“Eerlijk? Nee”, antwoordde Will. Ondanks dat hij het zelf ook niet geloofde, voelde Miko zich toch teleurgesteld door het antwoord van zijn leraar. “We zijn gewoon veel te snel terug, zodat jij geen tijd krijgt om dat te doen.” Hij lachte en Miko deed mee. Een moment lang geloofde hij dat alles goed zou komen, maar dat gevoel bleef niet lang. Zelfs als ze de anderen van zijn onschuld zouden kunnen overtuigen, bleef er nog steeds die Skandische dreiging.