Chapter 40

'Zijn we er nou al bijna?' vroeg Annabeth met een zucht.
We zaten nu al bijna 11 uur onderweg en het was precies 2 uur 's nachts. Griffin was aan het snurken en Percy en Jamie waren al aan het knikkenbollen.. Alleen ik en Annabeth waren nog echt wakker.
'We zijn er over ongeveer... 3 uur denk ik. Zo rond een uur of 5.' antwoorde mijn vader en Annabeth slaakte een nog diepere zucht. Jamie deed zijn ogen iets open van het plotselinge geluid maar deed ze toen snel weer dicht. Percy vertrok geen spier, blijkbaar was hij al echt in slaap gevallen.
'Ik vind het maar kanp van je pa, dat je het zo lang vol kan houden.' zei ik en mijn pa keek even in de achteruitkijk spiegel naar mijn ogen.
'Percy kan ook rijden, had ik dat al verteld?' vroeg Annabeth maar mijn vader schudde met zijn hoofd.
'Wel of niet rijden, Percy mag van mij helemaal niet rijden. Bovendien slaapt hij nu.'
'Hij had toch ook eerder kunnen rijden.' ging Annabeth verder en mijn vader zuchtte.
'Annabeth, ik vind persoonlijk dat kinderen die nog geen 18 zijn niet mogen rijden. En Percy is nog geen 18, dus mag hij van mij ook nog niet rijden.'
Annabeth keek me raar en verbaast aan en ik knikte instemmend.
'Ik ben het met mijn vader eens. Wij komen uit Engeland, en daar mag je pas je rijbewijs halen als je 18 bent.'
'Wat is dan nou weer voor onzin!' riep Annabeth, maar ze had het nog niet gezegt en mijn hart stond ineens voor een seconde stil.
'PAS OP!!' riep ik uit en mijn vader draaide zo snel als hij kon aan het stuur, waardoor we allemaal naar rechts werden gedrukt. De jongens werden geschrokken wakker en keken nog wazig uit hun ogen, maar dat verdween snel toen ze zagen wat ze net ontweken hadden.
'Wat was dat?' vroeg Griffin, die uit de achteruitkijk spiegel naar het ding op de weg keek. 'Ik kan het niet goed zien.'
'Kan ook niet, het is verdwenen.' zei Jamie, die met zijn beste vriend meekeek.
'Het kan echt niet ineens verdwenen zijn.' zei Annabeth ongelovig.
Mijn vader zat ondertussen weer op de goede rijbaan en reed iets harder door. Percy zat helemaal voorovergebogen in zijn stoel, ookal wist ik niet waarom.
'Het had vleugels pap.' zei ik bang.
'Ooh, een vogel.' zei Griffin.
'Het was anderhalve meter hoog!'
'Oke, een grote vogel dan. Master bird.'
Niemand kon lachen om de grap van Griffin, iedereen was te druk bezig om om zich heen te kijken.
'Daar!' riep Percy ineens en hij wees recht vooruit.
Mijn vader rende meteen en de banden maakte een hard, piepend geluid.
Recht voor de auto stond iets. We zagen alleen het hoofd, en dat leek op een dood normale, donker gekleurde vrouw. Alleen had het grote vleugels en knipperde ze niet.
We waren allemaal doodsstil en niemand bewoog ook maar een spier.
'Ow nee.' zei Annabeth ineens.
'Toch niet wat ik denk dat het is.' zei Percy zonder om te kijken.
'Een Sphinx.'