27

We waren nu al een paar uur onderweg en de zon was achter een groot, dik wolkendek verdwenen. Ik, Kohaku en Ravyn hadden allemaal onze uniformen al aan. Het blauwe logo van Ravenclaw kwam ontzettend goed uit op het diepe zwart van onze gewaden. Kohaku was muziek aan het luisteren op haar mp-3 speler waarvan ze beweerde dat die uit Japan kwam, Ravyn was aan het lezen in het boek Transformaties voor 2e jaars en ik was naar buiten aan het kijken, druk in gedachten.
Ik dacht aan Fred en George, die moesten nu zeker weten ook in de trein zitten. Samen met hun jongere broertje Ron, dat hadden ze me geschreven. En de jongen die Jeweetwel had overleeft, Harry Potter. Ik vond het raar dat er niet een hele toestand op het station was, dat had ik namelijk wel verwacht, aangezien hij zo ontzettend erg beroemd is enzo. Ik zuchte en keek naar Lilith, die heerlijk aan het slapen was. Zelfs Kohaku en Ravyn hadden niets over hem gezegt, terwijl Kohaku dat soort dingen toch altijd graag wilt weten.
Maar ik schonk er verder niet echt veel aandacht aan. Voor mij was hij alsnog gewoon een jongen net zoals ieder ander die ik kende. Misschien niet zoals Fred en George dan, die zijn voor mij uniek in deze wereld.
'He, wisten jullie dat Harry Potter ook in de trein zit op dit moment?' vroeg Kohaku ineens en ik keek op. Ravyn keek ook op van haar boek.
'Ja, ik zat er net nog aan te denken.' zei ik.
'echt? Of was je aan het denken aan je lieve Frediewedie?' antwoorde Kohaku plaagend en ik glimlachte.
'Hou nou maar op.' zei Ravyn en ik gaf haar een dank je wel blik.
'Raar dat we nog niets over hem gehoord hebben vind je niet?' zei Kohaku terwijl ze door de deur naar de gang keek.
Ravyn en ik haalde allebei onze schouders op.
'Ik denk dat heel veel mensen niet eens weten hoe hij eruit ziet. En dat het daarom niet zo'n heisa is geworden. En eerlijk gezegt, ben ik daar best blij om. Dadelijk worden alle andere 1ste jaars vergeten omdat Harry zo nodig ook in hun jaar moet zitten. Dat vind ik niet echt eerlijk dan.' antwoorde Ravyn en Kohaku en ik keken haar allebij verbaast aan.
'Zo, ik wist niet dat jij zo veel kon praten. Meestal maak ik hier van die lange zinnen.' zei Kohaku en Ravyn storte zich weer op haar boek.
Kohaku ging meteen weer over op een ander onderwerp, ze was daar namelijk ontzettend goed in.
'En, hoe is het eigelijk met onze Frediewedie?'
Er vertrok een spiertje in mijn kaak toen ze 'onze' zei, want zij had nog bijna helemaal niets met 2 tweeling gedaan, ze kende haar nauwelijks. Maar ik liet niets merken en ik antwoorde gewoon haar vraag.
'Goed, denk ik... de laatste tijd hadden ze het iets te druk om te schrijven, maar dat hadden ze van te voren al gezegt.'
'Schrijven jullie nog steeds met elkaar?' vroeg Kohaku verbaast en ik knikte.
'Wow, ze moeten je wel erg leuk vinden.' zei ze met een glimlach.
'We zijn gewoon vrienden.' zei ik snel en Kohaku knikte maar ze geloofde het niet.
Toen ineens ging de deur van onze kabine open en stonden er 2 roodharige jongens in de deuropening.
'Kijk zou, als je het over de Duivel hebt he.' zei Kohaku met een nog grotere glimlach als eerst.