O1O - 24 Augustus

‘Weet je, ik moet denken aan een liedje van Snow Patrol,’zei Zayn. Hij lag op zijn zij, met May opgekruld tegen zijn borst. Hij had zijn arm om haar heen geslagen, terwijl zijn hand door haar haar ging. ‘Shut your eyes. Ken je die?’
Zayn keek naar beneden en zag dat May knikte.
‘Ja, shut your eyes and sing to me,’glimlachte ze.
‘And when the worrying starts to hurt
and the world feels like graves of dirt
Just close your eyes until
you can imagine this place, yeah, our secret space at will,’zong Zayn zacht. Hij sloot zijn ogen, terwijl hij May in zijn armen hield. Dat was precies wat haar kracht was. Ze bracht hem terug naar het rustpunt.
Elke dag opnieuw was er zo’n hectiek rondom hem en zijn vrienden. Er waren zoveel machten die aan hem trokken en zoveel mensen die een stukje van hem wilden. In zoveel vormen. Hij begreep waarom sommige beroemde mensen hun toevlucht hadden gezocht in drank en drugs, omdat het inderdaad soms makkelijker leek te zijn.
Maar hier op het hotelbed in Parijs, de stad van de liefde, wist Zayn dat hij zijn persoonlijk drug had gevonden. May bezat een gave waarmee ze het leven tegemoet trad die hij prachtig vond. Elk moment dat hij bij haar was voelde hij hoe haar wereld was. Daarmee werd hij terug gezet op zijn plaats en viel alles van zijn schouders af. Ze liet hem rustig adem halen en terug op krachten komen voor een nieuwe photoshoot, interview of show.
Zayn wist wie hij was. Hij was de jongen met de bad-boy uitstraling en het kleine hartje. Hij wist dat hij fans had die gek op hem waren en hem zagen als hun ware man. Hij wist dat hij degene was die tekende en soms diepzinnige uitspraken had waar hij zijn kameraden mee verraste. Maar hij wist dat hij bij May altijd zichzelf was. Dat haalde zij in hem naar boven. Zij kon hem lezen alsof zij alleen hem had gezien de dag voordat ze blind werd en dat had onthouden, en niets anders.
Zayn had zijn ogen nog altijd gesloten en rook de shampoo van May’s haar. Hij voelde haar ademhaling tegen zijn borstkas en voelde zich wegzinken in een totale kalmte. De stilte vulde de kamer, maar niets was fijner. Precies zoals Nicholas Sparks had geschreven in The Notebook.
May begon zachtjes iets te neuriën. Zayn wist hoeveel hij van haar hield. Ze was een meisje met een verhaal en met een persoonlijkheid. Ze was zo sereen en van goud, dat Zayn wenste nooit meer zonder haar te moeten.
May, het meisje met haar bevroren zicht, wist de taal van liefde te lezen en uit te dragen, waarmee ze Zayns ogen opnieuw had geopend.
Daarom hield Zayn haar vast om haar voor altijd te beschermen en nooit meer los te laten.