052.

Vijftig WhatsApp berichtjes en drieënveertig gemiste oproepen en ook drieënveertig smsjes van mijn voicemail. Moeilijk bijt ik op mijn lip als mijn telefoon nog een keer afgaat ‘Harry calling’ staat er op mijn scherm. Zachtjes schud ik mijn hoofd, ik kan niet eens opnemen sukkel! Denk ik terwijl ik netjes wacht tot hij stopt met bellen. Ik vind het asociaal om hem weg te duwen maar op deze manier kan ik ze ook niets laten weten. Met mijn rug leun ik tegen een muur aan terwijl ik wacht tot Harry weer ophangt. Zonder te lezen wat ze me gestuurd hebben stuur ik een berichtje naar alle jongens dat alles goed gaat dat ik gewoon wat tijd voor mezelf nodig heb. Van ze allemaal krijg ik meteen hele preken te horen dat ik dit nooit meer moet doen, dat ze zich zorgen maakte en dat ik op z’n minst een briefje had moeten achterlaten. Waar de rest na een paar zinnen stopt gaat Harry lekker verder. Als mijn telefoon na vijf minuten blijft trillen omdat ik berichtjes van Harry binnen blijf krijgen stuur ik een berichtje naar Zayn met de vraag of hij Harry zijn telefoon uit het raam wil gooien.

De hele dag strompel ik van winkel naar winkel, tussendoor rust ik uit op bankjes omdat het toch wel heel erg vermoeiend is om met krukken te lopen. In de boekenwinkel haal ik mijn nieuwe boeken op en in mijn vast cdwinkeltje ligt een stapel nieuwe cd’s op me te wachten. Het zijn beide kleine winkeltjes en omdat ik hier het laatste halfjaar minstens een keer per week kom kennen de eigenaren me en leggen ze elke week nieuwe dingen voor me klaar. Net voordat ik de cd winkel weer uit wil lopen bedenk ik me en draai ik me om. Ben kijkt verbaasd op van zijn computerscherm “iets vergeten?” vraagt hij als hij mijn twijfelende houding ziet. Zuchtend strompel ik terug naar de toonbank. Ben schuift pen en papier naar me toe en redelijk beschaamd vraag ik of hij toevallig ook de cd van ‘one direction’ heeft. Hij fronst zijn wenkbrauwen en schudt zijn hoofd. “dat soort commericele  crap verkoop ik niet hoor, denk ook niet dat jij dat leuk vind” mompelt hij. Onverschillig haal ik mijn schouders op en loop dan naar de HMV. Normaal kom ik niet zo snel in deze winkel maar als ik ben goed heb begrepen zijn ze dus nogal commercieel en dan moet HMV hun cd toch zeker hebben. Ondertussen is het toch wel tijd dat ik weet wat voor een muziek ze maken. Mijn gevoel was juist, ik heb nog maar een stap in de winkel gezet en meteen zie ik een rek met cd’s staan waar vijf bekende gezichten me toelachen.

Aan het einde van de dag laat ik me uitgeput aan een tafelvan een restaurant zakken. De tijd voor mij alleen heeft me echt goed gedaan. Een uur geleden heb ik de jongens dan ook een berichtje gestuurd of ze hier wilde reserveren zodat we samen kunnen eten. Een van de jongens had een tafel gereserveerd in dit restaurant en als het goed is kunnen ze nu elk moment binnen komen lopen. Het is geen duur restaurant maar wel een klein restaurantje waar ze waarschijnlijk niet herkend zullen worden omdat het hier gewoon nooit druk is ondanks het heerlijke eten. Mijn creditcard heb ik bij de ingang al afgegeven zodat ik zeker weet dat ik de jongens kan trakteren. Ze willen de hele tijd alles voor mij betalen omdat ze denken dat ik geen geld heb. De ober had me even raar aangekeken maar heeft toch toegestemd. De tientallen tassen met spullen die ik vandaag heb gekocht heb ik tegen de muur achter me neergezet. Aan het aantal stoelen te zien komen alleen de jongens eten. Vanmiddag ben ik met mijn neus op de feiten gedrukt wat betreft hun bekendheid maar ik weet nu goed genoeg dat ik niet meer zonder ze kan en ik zal dus gewoon moeten proberen uit de spotlights te blijven. Maar nu ik het weet kan ik er tenminste rekening mee houden.