Epiloog.

Epiloog.

Het was een jaar nadat ik de Olympische Spelen had gewonnen. Ik stond in de turnzaal te werken voor mijn volgende wedstrijd. Mijn medaille ging op in de prijzenkast hier in de inkomhal. En zoals beloofd had Irina Viner mij met foto en naam in de gloriehal gehangen naast enkele andere grote gymnasten die hier hadden getraind. Bill zat te kijken hoe ik aan het trainen was. Alles ging nog steeds goed tussen ons. Beter dan ooit tevoren eigenlijk. Ook was het veel gemakkelijker nu mijn ouders wisten dat we samen waren. Soms moest ik Bill wel een aantal weken missen, als hij ergens naartoe moest. Ik kon bijna nooit mee want ik moest trainen voor aankomende wedstrijden enzovoort. Met Friedolien en Tom gaat het ook nog steeds goed. Friedolien is ondertussen hoofdcoach geworden van onze allerkleinste gymnasten, wat ze trouwens schitterend doet. Ze staat de kleintjes bij op wedstrijden en zorgt telkens voor leuke lessen. “Je hebt even pauze.” Zei Irina. Ik legde mijn bal aan de kant en wandelde vrolijk naar Bill. Hij zat aan een tafeltje in de zaal, ik ging op de stoel rechtover hem zitten en nam mijn flesje water die op de tafel stond. “ Ik moet je iets vragen.” Zei Bill. ik keek hem nieuwsgierig aan. “ Ik heb hier lang over nagedacht en ik heb het er eigenlijk al over gehad met je ouders en die vinden het goed.” Zei hij mysterieus. Hij gaat me nu toch niet ten huwelijk vragen? Daar ben ik nog iets te jong voor. Flitste er door mijn hoofd. “ Zou je willen gaan samenwonen met mij? Ik heb een huis gekocht voor ons.” Zei hij. Mijn ogen werden groter en er verscheen een glimlach op mijn gezicht. “ Is dat een ja?” grijnsde Bill. “ Natuurlijk!” zei ik blij. Ik sprong recht en ging op Bill zijn schoot gaan zitten. hij gaf me een kus en vertelde me dat het nieuwe huis niet zo ver van de turnschool was en dat ik het zeker prachtig zou vinden. Na de training gingen we even gaan kijken. Het was nu officieel, ik ben het gelukkigste meisje op aarde!