176. I can do anything!

Ik kon het nog steeds niet geloven. Ik had gewoon de Olympische Spelen gewonnen. Ik had dit nooit verwacht. Met mijn gouden medaille en mijn bos bloemen liep ik naar Irina toe, die in de coulissen stond. Ze omhelsde me. “ Prachtig gedaan meid! Ik wist dat je het kon!” zei ze terwijl ze me een kus op mijn wang gaf. Samen liepen we naar mijn kleedkamer, waar ik me snel omkleedde. “ Vanavond gaan we een feestje geven!” zei Irina. Ik knikte, ik was zo gelukkig. Al dat trainen, al die dagen dat ik Bill niet kon zien, hadden iets opgeleverd. Toen ik aan hem dacht kreeg ik kriebels. Ik herinnerde me hoe we elkaar hadden ontmoet en contact zijn blijven houden. Maar ik wilde meer dan vriendschap terug, mijn hart verlangde naar hem. Ik wou hem terug, ik wilde terug zijn vriendinnetje zijn. Maar hoe zou ik dat gaan aanpakken?

Ik moest stoppen met daar over te piekeren en nu gewoon genieten van mijn avond. Ondertussen had ik mijn kleren aangedaan en stond Irina al aan de deur klaar. We wandelden naar buiten en daar stonden Friedolien met Tom dicht tegen haar zijde en Bill. De adrenaline stroomde nog steeds door me. Friedolien kwam op me afgelopen en ging rond mijn nek. “ Ik ben zo trots op je!” riep ze. Friedolien was zo blij voor me, dat er tranen over haar wangen rolden. Ik knuffelde haar plat en toen ze me los liet feliciteerde Tom me ook door een knuffel te geven. Toen keek ik Bill aan, recht in zijn ogen. Ik voelde me nog steeds zo gelukkig. Ik glimlachte naar hem en hij ook naar mij. Hij kwam dichter en gaf me een knuffel en een kus op mijn wang. De kriebels gierden door mijn lijf. Ik keek Friedolien aan en zei knipoogde naar me. Ik bleef haar aankijken terwijl Bill naast me bleef staan. Ze knikte vol overtuigen en ik waagde mijn kans.

Ik draaide me naar Bill toe en gaf hem een kus op zijn mond. Ik sloot mijn ogen en voelde dat Bill zich niet wegtrok. Integendeel, hij likte met zijn tong langs mijn lippen en ik opende mijn mond. Mijn tong en die van Bill maakten opnieuw kennis met elkaar, na al die tijd. Ik voelde dat Bill zijn arm op mijn onderrug legde en me dicht tegen zich aantrok. We stopten met kussen en ik keek hem aan : “ Ik zie je nog steeds graag.” Zei hij. “ Ik jou ook, ik ben nooit gestopt van je graag te zien.” Gaf ik antwoord en ik knuffelde hem nog eens. Friedolien stond aan Tom zijn kant wat hyperactief te springen en moest zich inhouden om niet te gillen. Tom probeerde haar te kalmeren, maar het lukte niet echt. Op dat moment kwamen net mijn ouders naar binnen gewandeld in de gang. Ze ontweken een paar coachen en ritmische gymnasten die van en naar de coulissen liepen. Ik zag dat mama aan het huilen was, ze was nu vast zo trots op mij. “ Gefeliciteerd schatje!” zei ze en ze knuffelde me. “Je hebt het heel goed gedaan, je was echt de beste.” “ Dank u mama.” Zei ik en daarna zei mijn papa net hetzelfde. Ik keek Bill aan en draaide me meteen terug om naar mijn ouders : “ Mama,papa, mag ik je voorstellen? Dit is Bill, Bill is mijn vriend.” Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht als nog nooit tevoren. Ik zag dat Bill rood werd en Tom kon zich bijna niet inhouden van het lachen, omdat Bill rood werd. “ Aangenaam kennis maken.” Mompelde Bill en hij gaf mijn ouders een hand. Na nog wat met elkaar gepraat te hebben zei Irina dat we nu echt wel doormoesten, of we zouden niet meer moeten feesten. Hand in hand liepen ik en Bill naar de parking, met Friedolien & Tom, Irina en haar man, mijn ouders, en al mijn fans achter mij. Samen zouden we er een leuke avond van maken. Dit was echt de mooiste dag uit mijn leven. Ik had de Olympische Spelen gewonnen en had eindelijk het lef gehad om Bill te tonen dat ik hem nog steeds graag zag.