Last Letter

24Juni 1998

Geen Idee hoe ik moet beginnen. Geen idee wat mensen van dit gaan denken als ze het lezen. Ik hou het simpel, dit zullen mijn laatste woorden zijn. Omdat ik al lang genoeg pijn leed. Gebroken botten helen. Gebroken harten ook wel soms. Maar een gebroken ziel.. Geen idee of als dat te helen valt. Een gebroken ziel doet nog het meeste pijn als je het mij vraagt. Altijd nagekeken worden met een blik die kan moorden. Gewoon horror als je het mij vraagt. Maar ja, eigenlijk wilde ik dit eerder doen.. Maar de mensen die om mij geven, wil ik verdriet aan doen. Sommige beloftes veranderen mensen. Zoals beloven proberen te lachen, ook al is het moeilijk. Beloftes om sommige dingen niet te doen. Die blijft her het meeste in mijn hoofd rondspoken. Ik heb altijd gezegt dat regels er zijn om te breken. Net zoals beloftes. Het zal het laatste zijn dat ik zal voelen. Ik zal eigenlijk gelukkig zijn, maar andere zal ik verdriet aandoen. Het spijt me verschrikkelijk om deze belofte te verbreken. Deze breken doet nog het meeste pijn om te breken, mijn beste vriendin, de gene die altijd voor mij klaar stond als ik het wilde opgeven. Het spijt me vreselijk om deze belofte te breken. Het spijt me vreselijk dat ik het opgeef.
Aan de gene die het het 'leuk' vonden mijn leven tot een soort van horror film te maken. Is jullie wens nu uitgekomen? Ik heb geleden tot het bittere einde.
Aan de gene die mij altijd hoop bleven geven.
Ik dank jullie, ik zal altijd over jullie waken. Huil niet om mij maar wees blij omdat ik terug kan lachen, omdat ik geen pijn meer voel. In slechte tijden zal ik bij jullie zijn en als je aan mij denkt, zal je mijn aanwezigheid voelen. We zullen elkaar terug zien, in de hemelen boven ons.

Geschreven door een jong meisje.
Die het teveel werd. Die er een eind aan maakte..