Back home

Spyro probeerde in slaap te komen. Hij lag naast een hard snurkende Sparx. Zijn slaapplaats was een grot achter een waterval. Spyro dacht aan hele leuke dingen, maar hij vatte de slaap maar niet. Hij besloot om maar naar buiten te gaan. Hij stond voorzichtig op en vloog naar buiten. PATS! Cynder kwam naar binnenvliegen. "Sorry, mijn fout. Gaat het?" vroeg Spyro aan cynder. "Ja maar het is niet jouw shuld, kan gebeuren toch." zei ze lief. "Je bent de laatste tijd zo verward. Zit je iets dwars, Spyro?" vroeg ze. Op dat moment kwam Sparx zigzag aangevlogen. "Wat moet dat voor herrie?! Ik probeer te slapen hoor. Overdag kan ik al niet goed helpen omdat ik zo klein ben, laat me dan tenminste slapen!" zei hij met slaapoogjes. "Sorry, ik ga even naar buiten. Het spijt me echt." zei hij mistroostig en strompelde naar buiten. Cynder keek Sparx kwaad aan. "Wat nou?" vroeg hij. "Ik denk dat er iets scheelt met Spyro. Het minste wat je kan doen is een beetje aardig voor hem zijn, hij heeft tenslotte een drukke week gehad." zei Cynder ongerust. "Ach jullie weten dat ik nooit goedgezind ben als ik wakker gemaakt word. Niet mijn fout! Maar Spyro is m'n beste maat, ik zou het wel merken als er hem iets dwarszit." zei hij onschuldig. "Waar was jij trouwens?". "Ik was gaan helpen bij Egnitus. Is hij al de hele nacht op?" vroeg Cynder. "Weet ik veel. Waarschijnlijk wel als hij nu nog niet slaapt. Maak je geen zorgen joh, als er iets is zegt hij het wel." zei Sparx nonchalant. Hij ging terug dieper in de grot. Cynder volgde hem. "Sommigen willen anderen niet met hun problemen opzadelen zoals Spyro. Daarom zegt hij het niet vanzelf als hem iets dwarszit." zei Cynder. Soms moesten ze echt alles aan Sparx uitleggen. "Ik ga bij Spyro kijken." zei ze. "Je doet maar. Ik ga terug naar dromenland. Welterusten." Cynder vloog de grot uit. Ze volgde de rivier van de vallei en keek aan elke kant heel goed of ze Spyro ergens zag. Maar tevergeefs, niks. Ze ging langs bij de Ouderen (Egnitus en co) maar die sliepen bij na allemaal en de rest zei dat ze Spyro al uren niet hadden gezien. Cynder keek ook bij de windmolen, maar ook niets. Uiteindelijk ging ze bij de waterval aan de top kijken. Niets. Ze wou zich omdraaien maar zag iets paars bewegen. Ze keek nogmaals en zag dat Spyro tussen de rotsen verstopt zat. Ze ging er voorzichtig naar toe. "Spyro?" vroeg ze en Spyro draaide zich om. "Wat is er mis?" vroeg ze toen ze zag dat er in Spyro's ogen en traan verborgen had. "Gewoon,Ik mis mijn thuis, en vooral mijn ouders (de ouders van Sparx hebben hem als ei gevonden en groot gebracht. Spyro dacht altijd dat hij ook een libel was tot hij Egnitus ontmoette.) en ik weet dat dit nu mijn thuis is en dat jullie nu mijn familie zijn, maar toch mis ik hen." zei hij met trillerige stem. Niemand had hem ooit zo gezien. Hij was altijd positief over alles en iedereen, behalve als het vijanden waren dan. Hij weende nooit, hij was de redder van de aarde, dus welke reden zou je dan hebben om bedroefd te zijn? Cynder kwam dichter bij Spyro staan. "Oh Spyro, dat wist ik helemaal niet! Maar ik heb een idee: we gaan bij hen op bezoek of ze komen hier in het vallei wonen. Zo hoef je ze niet te missen. Gaat het een beetje?" vroeg ze voorzichtig. "Ik weet niet of ze wel willen of ik terug kom. Ik had voorgoed afscheid genomen. Misschien willen ze Sparx wel zien, maar mij niet." hij deed zijn hoofd ontmoedigd omlaag. "Zoiets mag je niet zeggen! Dat is niet waar! Waarom denk je dat?" vroeg ze. "Zoals ik al zei, ik heb voorgoed afscheid van ze genomen, maar ik bepaal dat niet voor Sparx. Ik bepaal alleen voor mezelf en ik ga niet terug. Ik denk zels, zoals Sparx doet, dat hij zijn ouders niet eens mist. Maar dat zal wel. Ik zeg alleen wat me dwarszit en ik ga niet terug!" protesteerde gij. "Dan halen we je ouders naar hier. Problemen zijn er om opgelost te worden! En het is dus WEL een probleem als de altijd zo vrolijke Spyro niet vrolijk is." zei ze kordaat. "Maar dat doen we morgen wel. Kom Spyro, je hebt slaap nodig." zei Cynder meelevend. "Maar ik kan niet slapen, daarom ben ik even naar buiten gegaan. Ga jij maar, ik kom straks wel.""zei hij. "Da's goed, zolang 'straks' maar niet 's morgens is." glimlachte ze en met een sierlijke duik kwam ze nee op de grond. Spyro voelde zich al ietsje beter, maar had nog steeds een hol gevoel in zijn maag. Wat moest hij doen? Naar Cynder luisteren en toch terug naar het moeras gaan of geen contact meer maken met de libellen? Na 20 minuten na te denken ging hij de grot in. Deze keer maakte hij gelukkig niemand wakker. Hij voelde zich schuldig over alles wat hij zogezegd verkeerd deed. Hij nestelde zich naast Cynder. Maar hij viel uiteindelijk toch in slaap. s'Morgens toen hij wakker werd waren Cynder en Sparx al weg. Hij rekte zich uit en stapte door de waterval. Hij ging op zoek naar Cynder. Hij vloog boven de vallei. Hij keek bij de molen, de waterval, de bossen, maar niks. Spyro besloot om bij Ignitus te gaan kijken. Hij vloog naar de dam en landde. Maar Ignitus was er niet, alleen Cyril en Volteer. Cyril was de meester van ijs. Volteer was de meester van elecktriciteit. Dan is er nog Terrador, meester van aarde. Deze vier (met Ignitus erbij) hebben Spyro getraint in zijn krachten. "Hallo jongen, heb je goed kunnen slapen?" vroeg Volteer. Spyro schudde zijn hoofd. "Niet heel goed. Weten jullie waar Cynder, Sparx en Ignitus zijn?" vroeg hij. "Ik geloof dat Cynder en Sparx Ignitus zijn komen halen omdat hij hen ergens mee moest helpen. Ik dacht dat ze iets zeiden van een moeras ofzo." zei Cyril. "Maar: ik weet wel waar Terrador is. Hij was op zoek naar Kane." zei hij. "Waarom?" vroeg Spyro. "Dat heeft hij niet gezegd." zei Cyril. "Maar zijn Cynder en Sparx naar het moeras?" vroeg Spyro opeens geschokt en verbaasd. "Ja." knikte Volteer. Spyro scheurde de lucht in en vloog zo snel als hij kon naar de uitgang van de vallei. Hij vloog en vloog. Uiteindelijk bereikte hij het einde van de rivier. Hij dwong zichzelf om door de rotsen te gaan. Het was heel moeilijk om in of uit de vallei te gaan of te komen. Achter de vallei lag een mistig gebied met veel rotsen en een sterke tegenwind. Je moest jezelf erdoor klimmen op het mos dat aan de rotsen hing. Spyro spurtelde tegen de wind naar de rotsen. Hij geep het mos vast. Nadat hij even op adem was gekomen klom hij verder. Na een kwartier kwam hij eindelijk aan bij de andere scheur van de rotsen. Spyro vloog hoog boven alle anderen bomen. Hij probeerde zich de weg van de vallei naar het moeras te herinneren. Hij landde (na een vlucht van een half uur) bij de 'ingang' van he moeras. Hij ging onder een vochtige tunnel door en zag zijn oude, vertrouwde thuis. Hij stopte n staarde er even naar. Hij kende heel het moeras op zijn duimpje.Spyro liep door naar waar zijn ouders normaal slapen. Toen hij daar aankwam zag hij dat er niemand was. Bedroefd steeg hij op en ging overal kijken. Opeens zag hij helemaal onderaan 2 keine, glinsterende gedaantes. Zo snel als hij kon dook hij er naartoe. Toen hij landde schrokken Nina en Flash (Spyro's ouders). "Spyro! Dat is lang geleden! Ik ben zo blij! Hoe gaat het?" zei Flash opgewekt. Ze knuffelde Spyro en hij kreeg tranen in zijn ogen, net als zijn moeder. "Ik was zo bang dat ik jullie nooit meer zou zien!" zei Spyro. "Ik mis het hier! En ik mis jullie zo erg!" zei hij. "Maar Spyro, we hebben je toch gezegd dat je altijd welkom bent!" zei Nina. "Wij hebben jou en Sparx ook hard gemist! Waarom ben je dan niet eerder gekomen?" vroeg Nina. "Omdat... omdat ik bang was dat jullie me dan nog meer zouden missen als ik wegga. En ik weet dat jullie hier heel graag wonen dus voor mij hoeven jullie niet naar de vallei te komen bij mij en Cynder en Sparx..." zei hij beverig. "Wacht eens even... wie is Cynder?" vroeg Flash. Heel onverwacht kwamen Ignitus, Cynder en Sparx aanrennen. "Hallo, ik ben Cynder..." zei ze vriendelijk. Nina en Flash knuffelden Sparx. "Ze is mijn vriendin." zei Spyro trots. "Mam! Pap! Je raad nooit wat we hebben meegemaakt! Deze twee paarse helden hebben de wereld gered!! En Cynder kan gif, shaduw, wind en angst besturen! Het is echt heel cool hoe ze de vijanden BAM!!! lieten exploderen!!!!!" zei Sparx opgewonden en door het dolle heen. "Ah zo! En Ignitus kennen we al. Ik wist niet dat je een vriendin had, Spyro." zei Flash. Spyro en Cynder gingen dichter bij elkaar staan en glimlachte. "Ja, en we zijn heel gelukkig samen." zei Spyro. "Ohw ja, dat heb ik ook nog moeten meemaken." zei Sparx geïriteerd. "Maar jullie komen bij ons wonen in de vallei, toch?" vroeg hij. "Je vader en ik hebben dat al besproken. En we hebben besloten dat we meegaan. Dus leid ons de weg maar." zei Nina. "Echt?!" zeiden Sparx en Spyro in koor. "Ja, en we vertrekken nu!" zei Flash. Blij als ze waren vertrokken ze terug naar de vallei. Daar aangekomen gingen ze naar de grot waar ze sliepen, vlogen over heel de vallei en stelde ze elkaar voor aan Terrador, Cyril, Voltaar en aan Kane en zijn kamp. Na een paar dagen waren ze alles al gewoon en zeiden dat ze het veel leuker vonden dan in het moeras. Spyro en Cynder waren een paar nachten weg, om Sparx en z'n ouders wat ruimte te geven. Iedereen was dolgelukkig nu. Kane en zijn bende vonden het nog altijd leuk om te boogschutten. Alles ging z'n gangetje.