Let the walls break down (atl) 8

"Wat is er?" vraag ik nog steeds slaperig. "Dat kan ik jou beter vragen." Hij zet zich op mijn bed en kijkt me afwachtend aan. "Er is niets, ik ben toch niet raar aan het doen ofzo. Ik kom zoals gewoonlijk amper van mijn kamer en praat niet tegen anderen. Laat me gewoon met rust. Ik heb je toch gezegd dat iedereen me met rust moet laten." reageer ik. "En ik heb jou gezegd dat je bij mij moet komen als er iets is, aangezien jij niet bij mij komt kom ik maar naar jou." pikt hij erop in. "Zack, alsjeblieft, laat me met rust. Ik heb hier geen zin in. Kom morgen nog eens terug misschien vertel ik het je dan wel." Ik kruis mijn armen en kijk hem hoopvol aan. "Je geeft dus toe dat er iets is." merkt hij op. "Komaan Ash, vertel het gewoon. Als je het vertelt hebt voel je je misschien een stuk beter." dringt hij aan. "Ivy is weg, ik mis haar." vertel ik hem deels de waarheid. Ik ga hem echt niet vertellen dat ik Jack mis hoor. "Is dat alles?" vraagt hij achterdochtig. "Uhu" Eén van zijn wenkbrauwen trekt hij op. "Als dat het enige is wat je dwars zit dan ben ik president Obama." reageert hij. "Dan moet je dringend onder de zonnebank want je bent nogal bleek." Deze keer rolt hij met zijn ogen. "Weet je wat ik denk? Ik denk dat jij niet wil toegeven dat je nog iemand anders mist. Iemand die de afgelopen dagen veel bij jou gezeten heeft. Iemand die luistert naar de naam Jack Barakat. Als het een troost mag wezen, hij mist je ook. Hij zegt het niet maar zijn gezicht zegt genoeg. Spreek eens met hem." Mijn mond valt ongelovig open. "Zeg me alsjeblieft dat ik het gewoon verkeerd begrijp. Jij veronderstelt dat ik degene ben die niet met hem wil spreken? Dat ik degene ben die wegloopt wanneer hij en ik in dezelfde kamer zijn? Dat ik degene ben die snel mijn kamer inloopt wanneer hij achter me aanloopt en met mij wil spreken?" Ik heb echt verduidelijking nodig op dit moment. "Ik weet niet hoe het tussen jullie zit en wie welke rol erin speelt. Het valt me gewoon op dat jullie met Ivy erbij zoveel samen te zien waren en sinds Ivy weg is lijkt het erop dat jullie elkaar ontlopen..." En dat is het moment waar ik hem onderbreek. "Zack, nu moet je is heel goed naar mij luisteren! Ik wil gerust met hem spreken, ik wil gerust met hem in 1 kamer zitten maar laat 1 ding duidelijk zijn, het is HIJ die MIJ ontloopt!" Verwonderd kijkt hij me aan. "Sorry, ik dacht gewoon omdat jij degene bent die amper spreekt en amper uit je kamer komt dat jij degene was die hem ontwijkt. Ik zal eens met hem praten." Ik haal mijn schouders op. "Ik zal je dan maar laten verder slapen. Tot morgen." Ik knik, krijg nog een knuffel van Zack en dan laat ik hem mijn kamer verlaten.

"Fijn, nu kan ik al niet meer slapen. Dankjewel Zack, als ik ooit eens iets voor jou kan doen moet je het maar laten weten." mompel ik. Zuchtend loop ik naar de keuken van het weeshuis om er een glas water te vullen. Wanneer ik terug ga naar mijn kamer kom ik langs de zaal waar All Time Low hun optreden gegeven had. De stoel waar ik toen opzat met Ivy staat er nog steeds. Ik zet me erop en denk terug aan het optreden en het vertrek van Ivy. "Ashley, is alles wel in orde met je?" Ik draai me naar de deur. Hoe wist hij dat er hier iemand zit? Het is hier donker. Hoe wist hij dat ik het was?