#133.

Kort na het ontbijt was hij klaar om te vertrekken. Waar naartoe wist ik niet. Zijn haar was nog nat en kwam ondertussen al tot net onder zijn nek. Het leek veel sneller te groeien dan dat van mij. Hij een simpele jeans en een sweater aan, waaruit ik afleidde dat hij niet naar een belangrijke meeting moest. Of hij probeerde me te misleiden. “Wat?” vroeg hij toen ik hem langdurig bleef aanstaren. Hij liep naar de gang en nam zijn dikke jas. “Niks. Gewoon. Je ziet er niet opgemaakt uit.” “Moet ik er dan elke dag perfect uit zien?” Zijn stem had een toon aangenomen waarvan ik bijna dacht dat hij oprecht gekwetst was. Hij trok zijn ene wenkbrauw op, wat het effect op me alleen maar versterkte. Ik zou de komende weken mogen opletten met wat ik zou zeggen, dat was een vaststaand feit.
“Bill?” Hij probeerde zijn blik serieus te houden, maar faalde en schoot uiteindelijk in de lach. “Je hoeft niet alles zo letterlijk op te nemen. Ik maakte maar een grapje.” Hij aaide mijn hoofd. Zo grappig vond ik het niet, toch niet vandaag.
Anderhalf uur nadat Bill vertrokken was strompelde Tom de keuken binnen. Zoals gewoonlijk had hij alleen maar ondergoed aan en een paar sloffen onder zijn voeten. Soms vroeg ik me af of hij het ooit wel koud kon hebben. Een zacht gemompel kwam uit zijn mond. Ik veronderstelde dat het een goedemorgen voorstelde. “Wil je een eitje?” Hij knikte. Normaalgezien had Tom nooit zo’n last van een ochtendhumeur, maar hij zat daar maar gewoon nors voor zich uit te staren. Of hij zat nog met gisteren in zijn hoofd, of hij had gewoon slecht geslapen, of er was nog iets anders. “Bill is al weg.” Het was eerder een vaststelling dan een vraag. Ik maakte een instemmend geluidje, terwijl ik de kasten een voor een opende, op zoek naar een pan die net groot genoeg was voor een tweetal eieren. “Je hebt het hem dus niet verteld.” Dat was het dus. Ik nam de pan en zette het vuur aan. Ik draaide me om en keek hem aan. “Je hebt hem gewoon laten gaan, wetende dat hij nog het een en het ander is gaan plannen voor morgen? Ik houd het niet meer uit!” Hij zette zijn handen in zijn cornrows. Ik zag zijn frustraties en kwelgeesten naar boven komen. Ik had medelijden met hem. “Ik kan het hem niet zeggen.” Zijn mond opende al om te protesteren, maar ik was hem te snel af. “Ik ga het hem schrijven, dat lijkt me gewoon beter.” Hij zei niks, maar haalde zijn handen uit zijn haar waardoor ik de indruk kreeg dat hij zichzelf inwendig probeerde te kalmeren. “Ik weet dat ik een lafaard ben, maar ik ken mezelf. Als ik voor Bill zal staan zullen alle woorden die ik in mijn hoofd heb verdwijnen als sneeuw voor de zon en ik wil hem de uitleg geven die hij verdient. Ik moet mijn woorden vastleggen op papier.” Tom knikte. “Je moet doen waar jij je goed bij voelt”, prevelde hij tenslotte. We lieten het gesprek voor wat het was en ik ging verder met het klaarmaken van Tom’s ontbijt. Toen hij eindelijk kon eten ging ik op zoek naar pen en papier en begon ik aan mijn moeilijkste opdracht ooit. De brief in Bill’s handen drukken zou slechts een kwestie zijn van moed, maar het schrijven ervan zou een emotionele uitputting worden waarover ik eigenlijk liever nog niet wou nadenken. Ik wou niet graven in het verleden of mijn gevoelens openscheuren en open en bloot neerschrijven. Laat staan dat ik woorden zou willen schrijven die de man waarvan ik hield pijn zouden doen.