De 100e Hongerspelen - 77

“Ik geloof dat het tijd wordt om ons kamp op te slaan, straks is het te donker.”
“Kamp?”, vroeg Xandrijn verbaasd.
“Ik slaap graag in een warme tent, jij niet?” Andrew haalde een klein tentje uit zijn rugzak.
“Wauw.”
“Jij hebt het met behoorlijk weinig moeten doen tot nu toe hé?”
“Ik heb niets gepakt bij de hoorn.”
“Hier, een mes, dan heb je al iets om je te verdedigen. Ga jij maar eerst slapen, ik neem de eerste wacht, ik wek je straks.”
“Oké”, Xandrijn aarzelde even. “Waarom doe je dit eigenlijk? Ik bedoel, we zitten wel in het bondgenootschap, maar ik ben geen beschermeling.”
“Met twee sta je sterker, en die twee rugzakken werden me te zwaar”, zei Andrew.
“Kom kom, dat zal het toch niet alleen zijn? Van zo ver kon je immers niet zeker zien wie ik was, dus ook niet of ik te vertrouwen ben.” Andrew keek Xandrijn geschrokken aan. “Heeft het met je dochter te maken?”
“Nou… ja. Ik ben gewoon zo bang dat haar iets overkomt. Of… mij. Stel dat ik er niet meer ben, wie moet dan voor haar zorgen? Ik denk niet dat ze het kan, heel de tijd alleen, in de arena.” Hij keek smekend naar Xandrijn.
“Wees gerust, Andrew, je hebt mijn leven gered, ik ben je iets verschuldigd. Ik zal jou en Romina helpen zoveel ik kan.”
“Bedankt, vriend.”
“Geen dank.”