Verjaardag - 170

“Oh mama, het is prachtig”, zei Yle zacht, toen ze het jurkje zag.
“Het was mijn eerste baljurk”, vertelde Yue het verhaal. “Ik kreeg hem zelf ook op mijn dertiende verjaardag. Het betekende heel veel voor me, ik was geen kind meer. Voortaan zou ik bij mijn ouders mogen zitten op officiële gelegenheden in plaats van bij een oppas. Diezelfde avond was mijn eerste bal, een groot feest voor de hele stam, ter ere van mijn dertiende verjaardag. Hoeveel feesten ik daarna nog heb meegedaan, hoeveel jurken ik ook heb gedragen, deze vergeet ik nooit. Hij is heel belangrijk voor me, en nu wil ik dat jij ze bijhoudt en er zorg voor draagt.”
“Natuurlijk mama”, beloofde Yle met tranen in haar ogen. Ik keek Yue glimlachend aan. Het was de juiste cadeau, ze zou overtuigend genoeg overkomen.

Pas ’s avonds na het eten bracht ik Yle terug naar Diana. Met tranen in haar ogen had ze afscheid genomen van haar moeder, en ik kreeg haar niet weg voor ik beloofde dat ze ten laatste een week later haar moeder weer een paar uur mocht zien.
“En, wat heb je allemaal gedaan?”, klonk meteen de onvermijdelijke vraag van Katara.
“Dat mag ik niet zeggen, veiligheid”, fluisterde Yle.
“Oh”, zei Katara teleurgesteld. “Jammer.”
“Maar ik heb wel een supermooi cadeau gekregen”, glimlachte Yle. Ik keek Diana even aan. Dit kwam goed. Onopvallend ging ik terug naar het paleis.

Een maand later besloot Yle terug op het paleis te komen wonen. Op die manier zou ze Yue makkelijker en dus vaker kunnen zien. Ze zaten bijna dagelijks bij elkaar. Yle fleurde helemaal op, ondanks de soldaten in het paleis. Diana kon helaas heel wat minder naar Yue toe, ongeveer een keer in drie of vier maanden.

De vuurnatie bleef wreed en hoe graag Keylina en ik ook wilden, we durfden de waterstam niet achter te laten. Het was te riskant, waarschijnlijk zou de halve stam gevangen of gedood worden als we een maand of langer weg waren. En waarschijnlijk zou het ook langer zijn, alleen om er te raken hadden we al twee weken nodig. We beseften dat we het eigenlijk al te lang hadden uitgesteld, maar het risico was echt te groot. En als er niets veranderde zou dat nog jaren duren…