1

Slapen is moeilijk, ik weet niet of het de adrenaline is of iets anders, ik kan gewoon niet slapen. Mijn spieren willen niet ontspannen en mijn hoofd zit vol met vragen. Je denkt altijd dat het jou nooit overkomt, maar als het dan wel gebeurd kun je niets anders doen dan vragen stellen.
Sacha ligt te slapen, ze snurkt, een hond heeft geen zorgen. Hoe gaat het verder? Ik bedoel, ik had altijd gedacht dat ik uiteindelijk zou gaan studeren en dan een baan zou krijgen en een gezin, maar dat alles is nu in één keer niet meer mogelijk. Ga ik morgen dood? Niemand weet het, ik niet, mam niet, zelfs de machtigste man op aarde weet het niet. Wat moet je dan op zo’n moment? Gillen? Huilen? Alle regels breken en los gaan? Nee, overdenk je leven, althans dat doe ik. Ik sta op buiten is het stil, niemand durft zijn huis te verlaten. Iedereen zit binnen te wachten voor de tv, hopend op iemand die zegt dat alles een grapje was.
Twee mensen hebben zich al van een brug gegooid en wie weet volgen er wel meer. Ik kijk uit mijn raam, stiekem hoop ik ook dat het een grapje was. Voor mij is er nog niets veranderd de vogels fluiten nog steeds en de sterren staan nog hoog in de lucht. Er is zoveel dat ik nog wil doen, dit kan mij niet overkomen.
Ik moet nog roken, drugs gebruiken, drinken tot ik niet meer kan, een meisje kussen, ontmaagd worden, zoveel onbekend voor mij. 5 Uur geleden gaf de president zijn speech, dat geeft mij nog ongeveer 19 uur de tijd om de lijst af te werken. Het heeft geen zin. Mam had al die tijd gelijk, de aarde komt stil te staan. Het klinkt zo raar als een sciencefiction film.

Ik aai Sacha over haar kop en voor een seconde stopt het snurken. Beneden is het stil, mam is niet meer uit haar kamer gekomen sinds het bekend is gemaakt. Ik pak al het ongezonde voedsel uit de koelkast en ga op de bank zitten. Als ik dan toch niet kan slapen dan kan ik deze avond het best zo doorbrengen.
Op tv is er in eerste instantie ook niet veranderd, gewoon weer een herhaling van een of andere soap, het verschil zit hem in de live shows. Soms is er alleen een triste presentator, die zijn verloren leven met anderen wil delen, soms is er niemand in beeld. Maar het beste wat er voorbij komt is toch wel een studio waar een groot feest gehouden word. Het “einde van de wereld” feest.
Ik staar naar het scherm en zie hoe anderen niets meer geven om regels en wetten. De mensen gaan los, terug naar de eeuw van de neanderthalers.
Langzaam vallen mijn ogen dan toch dicht en ergens hoop ik dat ik morgen toch niet meer wakker word.

Ik word wakker met een klap. Opeens lig ik op de grond, om me heen ligt meubilair ondersteboven en eten ligt door de hele kamer verspreid. Mam staat naast me en helpt me op. “Het is begonnen” zegt ze angstig. Het duurt even voordat ik het door heb. Maar als de radioman zegt “je hebt maar één plaats om naartoe te gaan” dringt het tot me door. Vanavond breekt de hel los.