051.

Trillerig ga ik op het bedje liggen dat in de zaak staat. “ben je er klaar voor?” vraagt de man terwijl hij me onderzoekend aankijkt. Ik pers een glimlachje op mijn gezicht en ik knik. Toen ik de shop in strompelde had hij me even raar aangekeken maar daarna had hij zich ook netjes voorgesteld en gevraagd of hij me kon helpen. Vluchtig had ik naar hem gebaard dat hij even moest wachten zodat ik mijn boekje erbij kon pakken. Geduldig stond hij te wachten tot ik klaar was met schrijven en terwijl hij mijn uitleg aan het lezen was hab ik mijn ID kaart erbij gelegd zodat hij wist dat ik oud genoeg ben. Met een klein glimlachje had hij geknikt en ter plekke had hij een schets voor me willen maken maar weer schudde ik mijn hoofd. ‘ik heb het ontwerp al klaar’ krabbel ik snel op het blaadje en ik haal mijn tekenblok uit mijn tas. Hij knikte goedkeurend naar mijn ontwerp en was het meteen gaan overtrekken. Zo komt het dat ik nu op dit bedje lig te wachten tot Jake mijn eerste tattoo gaat zetten. Al jaren heb ik het ontwerp klaar liggen en ik weet dus ook zeker dat ik dit wil. “ik heb nog nooit een tattoo gezet bij iemand die niet kan praten” grinnikt hij terwijl hij mijn arm vast bind zodat ik hem niet kan bewegen. Hij had even moeten slikken toen mijn littekens zichtbaar werden omdat ik mijn vest uit moest doen maar heeft er verder niks over gezegd. Zwakjes glimlach ik naar hem voordat ik me weer helemaal concentreer op mijn muziek. Om niet te asociaal over te komen heb ik maar een oordopje ingedaan.

Het gezoem van de naald vult mijn oren “oke, here we go! Probeer zo stil mogelijk te blijven liggen oke?” waarschuwt Jake me nog een keer voordat hij de naald op mijn huid zet. De adem die ik had ingehouden door de spanning laat ik uit mijn longen vloeien en langzaam ontspan ik als ik besef dat het eigenlijk niet echt pijn doet. Via het oordopje dringt de muziek van een bandje in mijn oren dat ik nog geen week voor de bewuste avond samen met Sjoerd had ontdekt. Drie jongens uit Amerika die pas aan het begin van hun eventuele carrière staan maar hele mooie muziek maken.

Down down lonely
I wake so slowly
And hope to be fine today

I'll give you one thing
To take before you go
I can't speak to you
So I'll just sing alone

I can't lose
So lie and tie your noose
Down down lonely
I wake so slowly
And hope to be fine today

Hey your mood swings
And your old lines won't do
But you're still young
And your mindset is proof

I want to
So find and light your room

Down down lonely
I wake so slowly
And hope to be fine today.

De zin “I can’t speak to you, So i’ll just sing alone” wordt op dit moment op de binnenkant van mijn linker bovenarm gezet. Wat de jongens niet weten is dat ik ook kan zingen, niet dat het mijn ambitie is om er iets mee te doen en al helemaal niet na alles wat er gebeurd is maar ik heb drie jaar geleden wel een single uitgebracht met mijn vader en Sjoerd voor een goed doel. Hoe ironisch is het als ik zeg dat het goede doel slachtoffer hulp was? Wist ik veel dat ik ze een half jaar later zelf nodig zou hebben. Meerdere keren heb ik met Sjoerd of Martijn (cherry Tree) op het podium gestaan om met ze te zingen. Het zou zelfs de bedoeling zijn geweest dat ik op de cd van zowel Cherry Tree als op die van Sjoerd zou komen.Puur omdat ik geen nee kan zeggen en omdat ik gewoon alles voor ze zou doen. Regelmatig zongen Sjoerd en ik samen, we coverden alle liedjes die we leuk vonden. Hij heeft me alles geleerd. Hoe ik piano en een beetje gitaar kan spelen en hoe ik liedjes kan schrijven. Ondanks dat ik het leuk vind om te doen zou ik er niet aan moeten denken om er mijn beroep van te maken. Ik heb nooit graag in de spotlight gestaan en dat is precies wat er gebeurd als je dat gaat doen. Laat mij maar achter de schermen werken, liedjes schrijven voor andere mensen als ik mijn gevoelens en gedachten kwijt moet maar laat mij vooral tekenen.

“bijna klaar” hoor ik Jake zeggen op het moment dat mijn telefoon afgaat. Zachtjes zucht ik als ik zie dat het pas elf uur is. De enige die me kunnen bellen zijn de jongens en ik ben nog niet van plan om naar hun terug te gaan dus dit gaat nog een lange dag worden. “klaar” roept Jake enthousiast en hij helpt me overeind zodat ik de tattoo in de spiegel kan bekijken. Een zwak glimlachje verschijnt op mijn gezicht en via de spiegel probeer ik zo dankbaar mogelijk naar Jake te kijken. In een opwelling gooi ik mijn rechter arm om zijn schouder. Zachtjes grinnikt hij en bied me wat te drinken aan dat ik graag aanneem zodat ik nog even bij kan komen voordat ik de straat op ga. “mag ik misschien kijken naar je tekeningen?” vraagt hij als hij tegenover me komt zitten. Twijfelend kijk ik hem aan maar uiteindelijk geef ik het boekje toch. Goedkeurende geluiden komen uit zijn mond terwijl hij mijn tekeningen bekijkt. “als je werk zoekt en wil gaan tattoeëren moet je je maar melden. Ik denk dat je er wel talent voor hebt” zegt hij na de laatste tekening. Dik een uur later loop ik de shop uit, meteen heb ik nog twee afspraken gemaakt voor andere tatoeages die ik nog wil laten zetten. Een zucht ontsnapt uit mijn mond als mijn telefoon voor de duizendste keer afgaat en deze keer besluit ik hem maar uit mijn broekzak te halen.