Waarom heeft een mens zo veel spullen nodig. In principe kan men leven op water en brood, met twee paar kleren en twee paar schoenen. Toch stampen we onze luxe villa’s vol met onnodige snufjes en hebbedingetjes. Ik kom steeds vaker dingen tegen waarvan ik denk “waarom hebben we dit ooit gekocht?” of “is dit überhaupt wel geld waard?”
Maar vooral in deze tijden is het moeilijk. Als je moet kiezen tussen al die dingen.
Je hele 17 jarige leven in een koffer proppen is een kunst.

Niet dat ik echt geloof wat ze zeggen, maar mam wil dat we voorbereid zijn. We zijn nu al dagen bezig met de voorbereidingen, belachelijk. Nog nooit eerder heeft iemand gelijk gehad toen hij voorspelde dat de wereld ten onder ging. Waarom zou deze ene gast nou weer gelijk hebben?
Wat zal ik lachen als het voor de zoveelste keer loos alarm is. Waarom zou de wereld nou ineens ophouden met draaien?
We hadden nu drie koffers gepakt, voor ons allemaal een. De auto stond vol met jerrycans gevuld met benzine en water.

“Kars, heb je Sacha’s eten ook al gepakt?” vraagt mam terwijl ze gedroogd eten naar de auto brengt. “Nee, waarom zou ik?”
Ze staat stil en kijkt me verbaasd aan, “Karsten ik dacht dat we het hier over hebben gehad, ik wil gewoon dat we veilig zijn als het zover is.”
Ik zucht en sta op. Ik sleep de ton met honden voer naar de auto en gebaar mam dat het gebeurd is.
Ze was altijd al een control-freak, maar sinds die meldingen is het alleen maar erger geworden. Ze heeft zelfs die filters voor radioactief water gekocht.

Ik weet precies wat er gaat gebeuren. We stappen morgen in de auto en rijden richting de oostkust. We wachten op het moment dat het gebeurd, maar voor de dag om is realiseren mam zich dat het toch niet gaat gebeuren en dan checken we in bij een motel. De volgende dag gaan we weer naar huis en is er niets gebeurd, net als de vorige keer.
Het kan ook eigenlijk geen kwaad. Ik heb vrij van school, en ’s avonds eten we altijd fastfood. Waarom zou ik er niet van profiteren?
Sacha komt naast me zitten en duwt haar kop onder mijn arm. Af en toe lijkt ze wel menselijk, dan kijkt ze je aan met de grote bruine ogen, je kunt haar gewoon zien denken. Ik aai haar over haar kop, voor haar is het ook geen pretje, ze moet elke keer weer in en uit de auto voor niets.
In de keuken staat de radio aan. Een of ander programma over afscheid nemen, iedereen zit nu vastgeplakt aan de tv of radio, wachtend op de speech van de president. Die man word er waarschijnlijk ook gek van. Elke maand is er wel iemand die zegt dat de wereld vergaat en de president moet dan maar weten wat er moet gebeuren.
Dan is de radio stil alleen de voetstappen van de president zijn te horen, langzaam komt hij dichterbij de microfoon.
Ik ga met mam aan de keukentafel zitten, ik vind het altijd wel vermakelijk om dit soort dingen te horen, dan kan ik er de volgende dag nog wat lol mee hebben op school.

“Burgers van Amerika, dit is niet voor het eerst dat ik voor jullie sta. Er gaan veel geruchten rond over een mogelijk einde van de wereld. Vandaag maak ik hier een einde aan.”
Een glimlach verschijnt op mijn gezicht, je zult wel zien, hij zegt dat het allemaal onzin is en ik ben de rest van de avond bezig met het uitruimen van de auto.
“Landgenoten, ik ben maar gewoon een man, dit ligt ver buiten mijn bereik. Ik vertel jullie, dit is het einde van het leven zoals wij dat kennen. We weten niet precies wanneer, maar ergens de komende 24 uur zal de aarde stilstaan. Neem de tijd, neem afscheid en breng deze laatste uren door met degene van wie je houdt. Dit was jullie president, het spijt me.”

Mijn lichaam verlamd en mijn hersens proberen het te verwerken. Alle geluiden om me heen vervagen, ik hoor alleen nog mijn eigen ademhaling. Heeft hij nou echt gezegd dat het hem spijt? Kan hij echt niets doen?
Het is als een film, zo onrealistisch. Het is als een droom, meer een nachtmerrie. Zijn we verdoemd?

Ik zit hier nu al een tijd, mam is huilend naar boven gerend en Sacha heeft haar kop op mijn schoot gelegd. Ik vraag me af of ze enig idee heeft van wat er gaat gebeuren, maar ik verlies haar niet uit het oog, we gaan dit samen redden, we vinden wel een oplossing.