Hoofdstuk 4

Als ik wakker word ben ik behoorlijk chagrijnig. Ik had een nachtmerrie.
Eerst was ik in de school, bij mijn vader, koffie aan het drinken. Maar van het ene op het andere moment was ik opeens diep in het verboden bos. De heer was erg aardig tegen me, aardiger dan ik had verwacht maar misschien had hij me gewoon nodig, en toen ik zei dat ik dooddoener wou worden stond ik opeens met een opgestroopte mouw voor mijn vaders neus. Hij zag het duistere teken en keek me verdrietig aan. Hij zei dat hij me nooit meer wou zien…
Misschien moet ik er toch nog maar even beter over nadenken en geen overhaaste beslissingen nemen. Ik stroop de mouw van mijn pyjamashirt op en bekijk mijn arm. Nu is hij nog leeg en staat er geen duister teken op. Zou ik het zo willen houden? Vraag ik me af. Ik schud mijn hoofd, nee mijn keus staat vast, ik wil bij de dooddoeners horen en dat is deels mijn vaders schuld, dat weet hij ook.
Ik glij mijn hoge bed uit en stap per ongeluk op de hand van Desiree die in het bed onder me ligt. Gelukkig merkt ze het niet dus ik ga stil naar de badkamer. Ik douche snel en doe mijn schooluniformrok aan met daarboven een donkerblauw hemdje. Even later loop ik de slaapzaal weer in. Iedereen staart me slaperig aan, blijkbaar is de wakker-maak-bel net gegaan.
‘Wat doe jij zo vroeg uit je bed Fayline?’ vraagt Desiree terwijl ze de slaap uit haar ogen wrijft.
‘Oh, ik kon niet slapen’ zeg ik onverschillig, waarna ik de slaapzaal uitloop en op een stoel in de leerlingenkamer ga zitten wachten tot Neil klaar is.

Even later komt Neil binnen en hij gaat tegenover me zitten. Zijn blonde haar zit wild en staat alle kanten op.
‘Alweer?’ vraagt hij me.
‘Alweer wat?’ vraag ik.
‘Je schooluniform is niet compleet’ hij schud zijn hoofd, ‘je weet dan Snape helemaal flipt als hij dat ziet.’
‘Ik weet het’ antwoord ik sloom, ‘maar…’
‘Heb je wel een reden eigenlijk?’ zegt hij.
‘Maar ik heb gewoon geen zin in dat lelijke uniform,’ ga ik verder, ’maar kijk, hé, ik heb wel mijn rok aan!’ zeg ik terwijl ik er trots naar wijs.
‘Je veranderd ook nooit hè? Ik geef het gewoon op met jou.’ Ik schud mijn hoofd en kijk naar zijn complete uniform.
‘Je bent het toch niet vergeten hè?’ vraagt hij.
Ik kijk hem vragend aan. ‘Wat vergeten?’ vraag ik angstig. ‘Ben je jarig of zo?’
‘Dat we vanmiddag huiswerk gaan maken in die bibliotheek?!’
‘Nee, nee natuurlijk niet’ glimlach ik. ‘Hoe dom denk je dat ik ben?’ Neil staat op.
‘Hééél dom’ plaagt hij me, ’kom, we gaan eten’ zegt hij en ik volg hem.