Hoofdstuk 2

‘Neil kom op! Het is maar een uurtje,’ ik kijk hem verveeld aan terwijl ik de kassen door loop, iedereen is er al en professor Stronk wilde net beginnen.
‘Sorry dat we te laat zijn!’ zeg ik.
‘Geeft niks hoor meisje,’ zegt ze en ze glimlacht naar me. Neil kijkt ze daaraan tegen aan als of ze niet wilde dat hij hier ook was, en liever wilde dat hij weg bleef, maar ja.
Na de zoveelste leuke les kruidkunde loop ik naar de uilenvleugel. Ik weet niet waarom maar ik voel dat ik er heen moet. Daar zie ik een prachtige Kerkuil zitten met een briefje aan zijn poot vast. De kerkuil kijkt me aan en komt naar me toe gevlogen en hij gaat op mijn schouder zitten. Dan pak ik het briefje.
Op het briefje staat iets geschreven in een heel mooi handschrift.
Er staat:

Mevrouw Dumbledore,
uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat u een andere karaktereigenschap hebt dan de meeste Ravenklauwers, uw eigenschappen zijn ook anders, gemeen en sluw. Dingen dat we goed kunnen gebruiken bij de dooddoeners.
Daarom wil ik u vragen of u bij de dooddoeners wilt komen. Kom morgen avond, om half acht naar de open plek in het verboden bos, daar willen we uw antwoord weten. Neem niemand mee, praat er met niemand over, en vernietig het briefje meteen!

De heer van het duister

Ik kijk naar de uil die weg vliegt, rol het briefje op en doe het in mijn zak. Ik mag die om geen een voorwaarde verliezen, ik ga hem meteen in de haard gooien. Ik loop de trappen van de uilen vleugel af en ik loop terug naar het kasteel. Ik loop snel sneller dan dat ik normaal loop, maar dit moet ik zo snel mogelijk verbranden. Ik let er op dat hij niet uit m’n zak valt, stel je eens voor, dadelijk vinden die Potter en zijn vriendjes hem, en dan, tja dan heb ik wel problemen, mijn vader zou me huisarrest geven en dan mag ik nooit het kasteel verlaten, zelfs niet om naar Zweinsveld te gaan of om gewoon naar buiten te gaan. Nee, en als ik dat wil moet er altijd een leraar mee, dat zou vast professor Snape zijn, de man die hij vertrouwt.