Niet alle rupsen worden vlinders

John was blij om Sherlock weer terug te hebben. Dat hij hem een bloedneus had geslagen de eerste keer dat ze elkaar weer tegenkwamen na drie jaar gescheiden te zijn geweest, suggereerde misschien iets anders, maar John dacht dat het zijn goed recht was om kwaad te zijn op zijn beste vriend als die hem jarenlang liet denken dat hij dood was. Hij kon het niet helpen dat de serveerster in het restaurant waar Sherlock onverwachts opdook dat niet begreep.
      In tegenstelling tot waar het misschien op leek, was John dus oprecht blij om Sherlock weer in 221B Bakerstreet te hebben. Waar hij minder blij mee was, was de terugkeer van chemische experimenten en half vergane ingewanden in zijn keuken, zeker nu ze ook in de badkamer, op het koffietafeltje en op zijn bed opdoken. Het was nog erger dan vroeger. John zag het twee weken lang aan en probeerde Sherlock tot rede te brengen, tot hij inzag dat die aanpak geen vruchten zou afwerpen. Het was tijd voor drastische maatregelen.
      Toen John de volgende ochtend de keuken binnenkwam, keek Sherlock op van de microscoop waar hij door tuurde en trok zijn wenkbrauwen op. “Waar heb je de geadopteerde rups gelaten die op je bovenlip woonde?”
      “Ik heb mijn snor afgeschoren. Tevreden?”
      Sherlock dook weer op de microscoop, maar John kende hem nog steeds goed genoeg om te weten dat hij tegelijk een ongewilde glimlach verborg. “Zeer.”
      John werd nog steeds niet erg gelukkig van de menselijke oogballen in zijn lege jampotjes in de keuken, maar in ieder geval vond hij na die ochtend geen slijmerige dingen of bijtende stoffen meer onder zijn lakens. Dat was het waard wat haar te moeten missen.