#132.

Een kus in de nek haalde me even uit mijn gedachten. Ik giechelde onbewust. “Hou op, Bill.” Hij plantte een hele reeks zachte kusjes. “Weet je, ik vind het geweldig dat je zo goed overweg kan met Tom. Jullie hebben een innige band opgebouwd, dat zie ik zo.” Zijn hete adem bereikte me en deed me bijna duizelen. Ik werd eraan herinnerd hoeveel deze jongeman me kon doen voelen door simpelweg te leven en zichzelf te zijn. “Tom is best lief als je hem kent. Hij is anders dan dat ik dacht en lijkt veel meer op jou dan ik had durven denken. Zijn innerlijk is zoveel kwetsbaarder dan dat die harde buitenkant laat uitschijnen.” Ik wist niet of wat ik zei goed overkwam, maar het was zo. Naast me maakte Bill een klikgeluidje met zijn tong. “Je bent een van de weinigen die hij binnenlaat in zijn wereldje, Chaya. Dat gebeurt echt niet vaak.” Ik wou dat hij ophield met dat soort dingen te zeggen. Het zorgde ervoor dat ik me ongemakkelijk voelde. “Hij moet me wel graag hebben, aangezien ik bij jou hoor”, zei ik me er goed van bewust dat ik loog. Hij gniffelde. “Dat heb je mis. Zijn ogen liegen niet.” Ik zweeg en gaf het op. In plaats van te protesteren liet ik de nog groter geworden golf van schuldgevoel over me heen lopen. Een geeuw ontsnapte uit mijn mond. Ik nam Bill’s hand vast, kroop nog dichter tegen hem aan en sloot toen mijn ogen. Terwijl hij langzaam maar zeker insliep begon ik aan het echte denkwerk. Ik moest een geschikte manier vinden om Bill de waarheid te vertellen. Ik pijnigde mijn hersenen met allerlei mogelijkheden, opties en formuleringen totdat mijn geest niet anders kon dan de onschuldige wereld van dromen te betreden, waar ik voor enkele uurtjes vrij leven kon.

Ik werd wakker van de kletterende regen tegen het raam. Spoedig zou de sneeuw verdwijnen en omgeruild worden voor een nog gladder wegdek. Het was fris in de kamer en ik vermoedde dat de kans erin zat dat de temperatuur zoals verspeld nog steeds onder het vriespunt lag. Bill lag niet meer naast me, wat de koelte verklaarde. Meestal verwarmde hij me tijdens deze koude winternachten. Ik stond op en zette de verwarming aan op de laagste stand. Ik wist dat het zinloos was aangezien er hier overdag niemand was, maar ik kon het niet laten. Het was een slecht aangeleerde gewoonte van mezelf. De houten vloer was gewoon ijskoud onder mijn voeten. Snel zocht ik wat warme kleren bij elkaar en vergezelde ik Bill in de badkamer. Hij schrok niet toen ik de deur van de douchecabine opende. “Heb ik je wakkergemaakt?” Ik schudde mijn hoofd. “Het regent gewoon zo hard.” “Je mocht gerust nog wat blijven liggen hoor. Ik moet straks weg.” Fijn, hij was dus van plan om nog meer dingen te bekokstoven voor morgen. “Hoezo?” vroeg ik onverschillig. “Gewoon, nog een paar dingen regelen voor morgen.” Hij drukte een klein kusje op mijn mond bij het zien van mijn gezichtsuitdrukking. Ik probeerde me te beheersen, de nacht had me een nieuw soort van energie gegeven die ik niet kwijt wou. “Rij je voorzichtig? Het is spekglad.” “Natuurlijk, liefje”, zei hij vertederd door mijn opkomende bezorgdheid. Daarna begon hij gewillig mijn haar in de wrijven met shampoo en ik vroeg me af of hij dat altijd voor me zou blijven doen, hoe lang altijd ook nog mocht duren.