Let the walls break down (atl) 7

Ik neem de knuffel uit het bedje en ga naar de kamer van Jack. "Hey, ik vond deze knuffel nog in haar bedje. Ik kwam hem even teruggeven. Hij zat verstopt onder het deken, ze hebben hem vast niet gezien toen ze alles aan het inpakken waren." zeg ik wanneer hij de deur opent en me verward en somber aankijkt. "Hou hem maar. Ik kan er toch niet veel mee doen. Het was een cadeau van mij voor haar en op die manier heb jij nog iets waardoor je aan haar en mij denkt." antwoordt hij nog even somber. "Maar jij hebt helemaal niets waardoor je aan haar of mij kan denken. Ik zit hier toch voor altijd in het weeshuis, heel het gebouw doet me aan haar en jou denken. Neem hem maar gewoon aan en geef hem een speciaal plekje zodat je elke keer wanneer je die knuffel ziet terugdenkt aan Ivy." Ik geef hem de knuffel opnieuw aan, deze keer pakt hij hem wel aan. "Ik zal niet alleen aan Ivy denken als ik deze knuffel zie. Je was een geweldige mama voor Ivy, al was het maar voor enkele dagen." antwoordt hij. "Jij was de beste papa. Ze had je heel erg graag, anders zou ze nooit zo gehuild hebben."Hij knikt langzaam en dan valt er een stilte. Ik weet niet goed hoe me te gedragen of wat te zeggen. "Ik ga maar weer naar mijn kamer" zeg ik onhandig. "Ja, ik ga nog wat op mijn bed liggen denk ik." antwoordt hij al minstens even onhandig.

Waar ik het meeste bang voor had was gebeurd. Ik was in die enkele dagen dat Ivy hier in het weeshuis was zo gehecht geraakt aan haar aanwezigheid en die van Jack. Ik weet dat Ivy een veel beter leven zal hebben bij die mensen dan dat ze ooit hier in het weeshuis zou hebben. Ik probeer het te aanvaarden, ook Jack probeert dat. Dat betekent voor hem blijkbaar ook mij zoveel mogelijk te mijden. Als ik ergens kom waar hij is gaat hij weg, als hij ergens komt waar ik ben loopt hij meteen weer weg. Jack was de enige die zo dicht in mijn buurt kon komen, dat kwam vooral door Ivy maar op dit moment zou ik willen dat hij nog steeds bij mij komt. Ik had nooit gedacht dat ik het zou zeggen maar ik mis Jack. Achja, mensen waar ik van hou verdwijnen steeds opnieuw uit mijn leven. Zo gaat het dus ook met Jack. Ik kan er maar beter aan gewoon worden. Zuchtend kruip ik in mijn bed en trek de dekens hoog op.

Ik word wakker door geklop op mijn deur. Als er nog maar eens geklopt wordt slof ik naar mijn deur met een slaperig hoofd. "Wat?" vraag ik kortaf wanneer ik de deur open. "Heb ik je wakker gemaakt?" Ik rol met mijn ogen. "Nee, het ziet er alleen maar naar uit dat ik sliep" zeg ik sarcastisch. "Sorry, maar kan ik je even spreken?" Ik zucht en ga opzij.