Chapter 6

Daviënne Aphrael Price

Rond etenstijd verliet ik de Room of Requiment. De meesten bleven in het hoofdkwartier omdat ze zich beter zo veel mogelijk verscholen maar ik moest ook opletten dat mensen niet zouden gaan vermoeden dat ik bij Dumbledore's Army hoorde. Theodore en Blaise zouden laaiend zijn wanneer ze erachter kwamen dat ik hun waarschuwingen zonder meer negeerde en lid was geworden van een verzetsgroep. Daarom ging ik om kwart over zes naast Theodore zitten. Hij keek me even onderzoekend aan, hij had dus doorgehad dat ik weg was geweest, ik had het moeten weten. Hij was redelik stil maar wel heel oplettend en als mijn beste vriend hield hij me altijd in de gaten, gelukkig was hij er nog steeds niet in geslaagd om uit te vinden wanneer ik loog, iets wat nu wel eens mijn hachje kon redden. 'Waar was je?' vroeg hij terwijl hij mijn gezicht onderzoekend scande. 'Gewoon een stukje lopen,' zei ik luchtig terwijl ik een kippenpoot pakte. 'Ik had even frisse lucht nodig, je kent het wel.'
Hij leek even te twijfelen maar zoals altijd gaf ik hem geen reden om te geloven dat ik tegen hem aan het liegen was dus besloot hij dat hij geen andere keus had als mij geloven. 'Waar is je mantel gebleven?' vroeg hij toen. 'Het is december, ik hoop dat ik er niet vanuit hoef te gaan dat je zonder dat ding naar buiten bent gegaan.'
Ik keek even naar mijn armen en kwam tot de conclusie dat ik inderdaad geen mantel droeg. De littekens waren dus zichtbaar maar in Slytherin was het al algemeen bekend dat ik was gestrafd omdat ik had geweigerd de crusiatus curse uit te oefenen op eerstejaars en wat de andere houses ervan dachten maakte me eigenlijk niet zoveel uit. Niet dat er daar heel erg veel aan de tafel zaten, de meesten kwamen nooit opdagen voor het eten, hoe ze dan aan voedsel kwamen was me een raadsel maar ze zouden wel een veiligere manier gevonden hebben want uitgehongerd zagen ze er geen van allen uit. 'Ik heb hem op een gegeven moment uitgedaan,' zei ik. 'Ik had het warm, ik zal hem wel hebben laten liggen, ik kreeg honger.'
Hij schudde zijn hoofd en ook iemand anders die deze verklaring had gehoord vond blijkbaar dat ik niet goed bij mijn hoofd was. 'Ach, iets anders konden we ook niet van een leeghoofd als haar verwachten.'
Ik zuchtte toen ik Pansy's stem herkende. Draco's mopshondje had een hekel aan me, maar Pansy had een hekel aan iedereen die niet aan de voeten van haar en Draco lag. Ik glimlachte vriendelijk naar haar waarna ik me weer op mijn eten richtte. Theodore leek te beseffen dat hij vanavond niets meer met me zou bereiken en besloot ook maar te gaan eten.