050.

Gedesoriënteerd word ik wakker. Een zware ademhaling naast me verraad dat ik waarschijnlijk weer naast Harry in bed lig. Mijn hoofd barst uit elkaar van de hoofdpijn, voor een korte tijd blijf ik rustig op het bed liggen tot ik met moeite uit bed klim om wat water te gaan drinken. Terwijl ik door de verlaten woonkamer schuifel zie ik dat het al zes uur ochtends is. Blijkbaar ben ik na gisterenavond meteen in slaap gevallen. Een rilling loopt over mijn rug als ik weer aan het concert gisteren denk. Met moeite slik ik de brok in mijn keel weg en snel drink ik een glas water. Eigenlijk heb ik vandaag geen zin in de jongens, ik weet dat ze het allemaal goed bedoelen maar ik heb even tijd nodig om alles te verwerken. Mijn leven is in de zes dagen dat ik nu bij de jongens woon totaal veranderd en ik moet even alles op een rijtje zetten.

Zachtjes sluip ik terug naar mijn eigen kamer waar ik me omkleed en de nodige spullen in mijn rugzak gooi. Mijn iPod, portemonnee, tekenblok, potloden, pen, schrijfboekje verdwijnen er allemaal in. Ik laat mijn ogen door de kamer glijden en twijfelend blijf ik bij mijn telefoon hangen. Uiteindelijk besluit ik hem dan toch maar mee te nemen voor het geval dat. Uit de keuken haal ik nog een flesje water en uiteindelijk loop ik rond zeven uur het huis uit. Iedereen ligt nog te slapen en Harry kennende wordt hij pas op z’n vroegst om twaalf uur wakker. De komende uren zal ik dus sowieso geen last van de jongens hebben. Op mijn krukken loop ik door de verlaten straten van londen. Af en toe kom ik iemand tegen die zijn of haar hond uitlaat maar voor de rest is het duidelijk te merken dat iedereen op zondag uitslaapt. Na tien minuten lopen stop ik even om een shawl uit mijn tas te pakken, ondanks dat het vandaag een mooie dag wordt is het nu nog frisjes. De muziek uit mijn iPod galmt door mijn oren zonder dat ik er bewust naar luister. Ik heb teveel dingen om over na te denken waardoor ik steeds weer afgeleid word als ik naar de muziek wil luisteren. Opgelucht haal ik adem als ik na twintig minuten lopen een kerk zie in de verte. Mijn armen zijn ondertussen gevoelloos geworden maar met een beetje geluk is de kerk al open en kan ik daar even uitrusten. Een oude man houdt de deur van de kerk voor me open, zo te zien heb ik geluk en begint er over niet al te lange tijd een dienst. Nadat ik de man vriendelijk heb toegeknikt als bedankje laat ik mezelf zakken op het allerlaatste bankje in de kerk. Stilletjes neem ik een slokje water uit het flesje terwijl ik bedenk wat ik vandaag ga doen.

Dik een uur later loop ik redelijk ontspannen de kerk uit, de rust die het uitstraalt heeft me goed gedaan en ik kan nu beter nadenken. Echt geluisterd naar de woorden van de pastoor heb ik niet. Hoewel ik heel graag zou willen geloven in een god, kan ik dat niet. Daar ben ik een veel te nuchter persoon voor. Dat neemt niet weg dat de preek van de pastoor me toch geraakt had, het ging over dat iedereen een reden nodig heeft om te leven omdat je je anders radeloos gaat voelen. Alles wat hij zei klopte en ik voelde me ook heel erg aangesproken. Ik heb Sjoerd dan wel beloofd dat ik door zou gaan met leven maar heb ik dat eigenlijk wel gedaan? De afgelopen 2,5 jaar heb ik alles gedaan behalve geleefd. Ik heb mezelf opgesloten in mijn eigen wereldje en vooral niemand te dichtbij laten komen. Nouja, totdat ik de jongens tegen kwam. Ze leren me weer hoe ik moet leven, dat is het verschil met mijn vrienden uit Nederland. Tuurlijk wilde ze dat ik verder ging met mijn leven en deden ze er alles aan maar het was anders. Ze herinnerde me aan alles en ik kon zien dat ze er zelf ook nog moeite mee hadden. Deze jongens vinden het erg voor me maar behandelen me voor zover ik weet niet anders. Ze gaan gewoon door met hun leven en proberen mij er in te betrekken. En zoals de pastoor zei heb je een reden nodig om te leven. Mijn reden is me na die ene avond afgepakt en ik heb in de tussentijd geen nieuwe reden meer kunnen vinden. Tot vandaag, het laatste wat ik sjoerd heb beloofd is dat ik door zal gaan met mijn leven en dat is ook precies wat ik nu moet gaan doen. Het zal niet allemaal in een keer gaan maar wel met kleine stapjes en hopelijk met wat hulp van de jongens. Zonder dat ik het heb gemerkt ben ik in het centrum aangekomen. Mijn ogen beginnen te glinsteren als ik een pand verderop in de straat zie en meteen weet ik hoe ik hier mee kan beginnen. Het liefste was ik er nu naartoe gerend, wat ik dan ook probeer ondanks mijn krukken. De mensen waar ik langs ren kijken me raar aan maar ik wil gewoon zo snel mogelijk daar zijn zodat ik me niet meer kan bedenken want ik weet zeker dat ik dit wil. Met mijn rug duw ik de deur open en met een grote glimlach loop ik naar binnen.