84. || Rainbows ||

"Dat klopt helemaal. Het zit zo; Justin hier wil beroemd worden." legde ik uit. Harry knikte begrijpend en pakte een klein wit papiertje en een pen. Hij krabbelde er iets op en gaf het toen aan mij. "Wat is dit?" vroeg ik toen ik de nummertjes zag staan. "Dat is mijn nummer, voor als het beroemd worden niet lukt..." zei hij en knipoogde naar me. Justin keek met een dodende blik naar Harry. Harry haalde zijn ellebogen van de balie en gebaarde dat Justin rustig moest doen en hij maar een grapje maakte. "HARRY!" riep een zware mannenstem van achter in de winkel. Harry verstijfde en riep een zwakke 'Ja'. "Niet kletsen maar werken!" schreeuwde de stem en Harry werd wit. "Ja meneer." zei hij en begon alle kledingstukken die in de winkel verkeerd lagen, goed te leggen. "Spreek jullie nog." fluisterde hij als teken dat we beter konden gaan. Ik knikte en sleurde Justin mee de winkel uit, aangezien hij niet doorhad dat het tijd was om te vertrekken. "DOEI HARRY!" riep Justin nog. Harry zwaaide schuw en ging meteen weer aan het werk. "Waar gaan we nu heen?" vroeg Justin nieuwsgierig en sloeg zijn vrije arm om mijn schouders. Aan zijn andere arm had hij 3 tassen hangen. "Het station. We gaan naar Birmingham, remember?"
"Ohja... Das waar ook. Wanneer vertrekt er een trein?" Ik stapte flink door en pakte ondertussen mijn mobiel. Terwijl ik keek hoe laat het was, zag ik mijn melding-balk vol staan met sms'jes. Die las ik later wel,.... of niet.
"Het is nu 5 uur, en om het half uur gaat er als het goed is een trein naar Birmingham." zei ik ter informatie en stopte mijn mobiel weer weg. "We moeten ons ook nog omkleden, en jij moet je ouders nog bellen." herinnerde hij me eraan. "En we moeten nog eten." voegde ik eraan toe zodat hij mijn ouders misschien zou vergeten. Mijn maag rammelde echt.