OO9 - 24 Augustus

‘It seems only the old are able to sit next to one another and not say anything and still feel content. The young, brash and impatient, must always break the silence. It is a waste, for silence is pure. Silence is holy. It draws people together because only those who are comfortable with each other can sit without speaking. This is the great paradox.’
Zayn las de woorden alsof hij ze zelf geschreven had, met een kalme, diepe stem.
May zocht met haar hand over de lakens van het bed en vond de zijne. ‘Dat is prachtig en honderd procent waar.’
Ze schrok kort toen ze plotseling Zayns lippen op de hare voelde. Heerlijk zacht en vol. Haar vingers gingen langs de lijnen van zijn gezicht en voelden dat Zayn zijn ogen gesloten had, terwijl zijn hand zich in haar haar krulde.
‘The Notebook is altijd al mijn favoriete boek geweest,’zei ze weer toen ze zich los had gemaakt uit hun zoen.
‘Het is inderdaad een mooi liefdesverhaal.’ May voelde hoe Zayn zich achterover liet vallen op het hotelbed. Zijn hand streek over haar onderrug, terwijl zij in kleermakerszit bleef zitten.
Ze voelde zich ontzettend gelukkig. Alsof haar leven van een matig zesje naar een tien plus was gegaan. Ze werd omringd door mensen waar ze gek op was en een goede vriendschap mee op had gebouwd. Elke dag hoorde ze nieuwe verhalen en nieuwe geluiden, die haar een plezier deden. En elke morgen opnieuw ontmoette ze de mooiste stem die haar leven had verrijkt. De jongen die haar leerde te leven als een volwaardig mens. De jongen die haar in haar waarde liet, maar liet opbloeien door zijn eigen charismatische persoonlijkheid en wereld.
‘Ik heb wel eens gedacht dat het leven oneerlijk is,’begon May zachtjes. Ze vernam dat Zayn luisterde door de reactie in zijn lichaamstaal. ‘Ik vroeg me elke dag af waarom de dingen zo waren als ze waren. Ik had nooit gedacht dat er voor mij iets goeds was weg gelegd. Ik heb geen talenten en heb weinige mogelijkheden om iets te betekenen in deze grote wereld. Maar jij, Zayn.. Jij bent als een geschenk, als een droom.’ May glimlachte voorzichtig, niet wetend hoe hij op deze woorden zou reageren. Misschien waren ze te zwaar en te diep om onder woorden te brengen. Misschien zouden ze hem af schrikken.. Maar ze wist dat ze het moest zeggen.
Ze voelde hoe Zayn weer rechtop was gaan zitten, dicht naast haar.
‘Ik heb in mijn leven alleen mijn eigen steun en kracht gekend. Ik had mensen om mij heen maar moest op mezelf vertrouwen. Anderen probeerden mijn ogen te zijn, maar tevergeefs. Maar nu ben ik hier, in Parijs, in een hotelkamer met een jongen, waarvan ik weet dat hij prachtig is. En die is hier met mij. Die leert mij het leven op zo’n andere manier kennen.. Dat ik elke dag weer dankbaar ben. Voor die kans, deze wens die in vervulling is gegaan. Maar ook zo dankbaar voor jou.’
‘Sst,’suste Zayn haar. Ze voelde hoe zijn hand over haar rug streek, over haar schouders, haar dicht tegen hem aantrekkend. Geborgen en veilig in zijn armen.
Ze legde een hand op zijn borst en voelde zijn hart kloppen, en wanneer ze zich concentreerde hoorde ze hoe het ritme van zijn hart hetzelfde was als de hare.