Twintig

      'Kunt u niet nog één verhaal vertellen?'
      'Toe?'
      De kindertjes van groep zes waren haast door het dolle heen na het prachtige verhaal van de meester. Hij had het ook zo mooi kunnen vertellen dat ze geen genoeg kregen van zijn verhaaltjes.
      'Nou, goed dan,' zei hij lachend bij het zien van het enthousiasme van zijn klas. 'Nog één verhaaltje dan, maar daarna moeten jullie weer écht aan het werk.' Hij probeerde streng te klinken, maar de twinkelende blik in zijn ogen maakte dat de kinderjtes alsnog braaf op hun stoeltjes bleven zitten. Ze wisten immers dat hun meester weer zou gaan vertellen.
      'Er was eens een heel oude, heel oude man en hij woonde in een ver land, waar de zon veel feller schijnt dan hier. Deze man heette Morian en Morian werkte al zijn hele leven voor veel rijkere familie. Hij was daar tuinman en verzorgde het gras en de bloemen rondom het grote huis van de familie.
      De familie waarvoor Morian werkte, was echter niet zo'n beste familie. Ze behandelden hem niet goed en gaven hem weinig geld, maar Morian trok zich daar niets van aan.
      Op een dag werd de oudste zoon van de familie erg ziek. Hij was een goede werker en zou het werk van zijn vader overnemen wanneer die dat niet meer zou kunnen. De jongen had nu echter last van hoge koorts en hij ijlde 's nachts. Alles was al geprobeerd om hem beter te maken en niemand wist meer wat te doen. Aan Morian vroegen ze niets.
      'Was jij maar ziek geweest,' zei de vader tegen Morian. 'Jij bent oud. Aan jou hebben we niets.'
      Daarop verliet Morian de woning en het erf en ging opzoek naar een andere ban. De familie dacht niet goed over hem en daarom wilde hij niet langer bij hen blijven. Hij ging als tuinman werken bij een klein gezin wat hem eigenlijk niet kon betalen en daarom vroeg Morian geen geld voor zijn werk. Hij vond het al fijn dat hij 's ochtends een glas melk en een stuk brood kreeg en 's avonds mocht mee eten.
      'U bent zo'n goede man,' zei de vrouw van het gezin. 'U kunt hier uw werk doen zolang u wilt.'
      En de man bleef en de zoon van de rijke familie bleef ziek. De familie besloot daarop een beloning uit te loven voor degene die de zoon zou kunnen genezen.
      'Dat zou je eens moeten doen,' zei de arme vrouw tegen Morian. 'U bent zo'n slimme man, ik weet zeker dat u weet wat er aan de jongen mankeert.'
      'Dat zou ik niet weten,' zei Morian. 'Ik heb veel geleerd, maar ik weet niet alles.'
      'U kunt het allicht proberen,' spoorde de arme man hem aan.
      'Ach,' zei Morian. 'Waarom ook niet.'
      'Weten jullie waarom hij dat zei, lieve kinderen?' vroeg de meester vriendelijk. De klas schudde het hoofd en alle oogjes staarden vragend naar hun leermeester.
      'Meneer Morian deed het niet voor het geld, maar voor het kind. Omdat hij wist dat hij de kennis die hij wel bezat ook moest gebruiken. Of hij het probleem nou zou kunnen verhelpen of niets. Hij wilde graag leren, maar besefte ook dat een wijs man niet alles kan leren.'
      De kinderen knikten braaf, al vonden ze het maar een raar verhaaltje.
      'En werd de zoon beter?' vroeg het kleinste kind. Zijn ogen waren groot en bruin en straalden veel onschuld uit. Hij leefde mee met de karakters in het verhaal van zijn meester en wilde graag weten hoe het met hen zou aflopen.
      'Natuurlijk werd hij beter,' zei de meester. 'Het moet een vrolijk verhaal blijven.'
      Daar waren de kinderen het mee eens, maar de les van hun meester zouden ze pas later leren.