3.

‘De vlucht A319PQ naar Portland vertrekt over 15 minuten, gelieven zich naar de aangegeven gate te begeven.’ Liv liep nog sneller toen ze de vrouwelijke stem hoorde, ze mocht absoluut haar vlucht niet missen! Als ze deze vlucht naar Portland zou missen, dan zou ze pas overmorgen weer een vlucht hebben wat betekende dat ze nog meer achter zou lopen op schema. Daniel, de regisseur van haar nieuwste film, was al niet erg blij dat ze 3 dagen naar New York moest. Dus hij zou zeker en vast woedend zijn als Liv morgenmiddag niet op de set zou staan. Haastig gaf ze haar paspoort af waarna ze snel het vliegtuig inliep, gevolgd door haar vast boduguard. De brunette en Jason, haar bodyguard, werden door een struise stewardess naar hun plaats in eerste klas begeleid. Liv haar plaats was heel toevallig naast die van Tom, Jason ging een paar plaats achter haar zitten om er zeker van te zijn dat hij haar niet uit het zich zou verliezen. Uitgeput van al dat gehaast liet Liv zich elegant neerzakken op de zachte zetels. ‘Aha, het bloemenmeisje met de verloren telefoon.’ Liv haar hart maakte een sprongetje toen ze de bekende stem hoorde. Langzaam keek ze naar rechts, naar de plaats naast haar. ‘Het is onbeleefd in andermans spullen te kijken.’ zei ze bot toen ze besefte dat Tom wel in haar fotomap gekeken moest hebben. Hoe zou het ook anders, hij had zijn nummer er toch ook ingezet. Ze wilde niet toegeven dat ze gefascineerd was door Tom. Zijn lieve accent en zijn schattige ogen. ‘Goh, mooi en gevat.’ Tom knipoogde speels om de opmerking van Liv. Goed, hij had in haar gsm gesnuffeld om meer te weten te komen over haar. Het gene hij te weten was gekomen, kon goed van pas komen. Zo leek het erop dat Liv een hond had. Een echte hond, geen kleine rat die ze honden noemen. Tom snapte helemaal niet want mensen zo schattig vonden aan een chiwawa maar het feit dat Liv een blonde labrador had bewees dat ze niet was zoals de andere. Toen hij door haar foto’s gekeken had, had hij foto’s gezien van bloemen. Veel bloemen, rozen en tulpen, anjers en gerbera’s. Het waren allemaal kleurrijken boeketten maar er was 1 foto die hem in het bijzonder was opgevallen; een foto waar Liv op stond met een boeket van verschillende bloemen, allemaal in de witte tinten. ‘Je moet iets doen om te overleven hé.’ Tom werd uit zijn dagdroom gehaald door haar lieve en zachte stem maar eigenlijk probeerde Liv uit de hoogte te doen. Ze had geleerd om hard te zijn, ze mocht zich niet zomaar laten doen, door niemand. Alleen leek het erop dat Tom dwars doorheen haar muur kon kijken want hij had meteen door wat ze probeerde te doen. ‘Volgens mij maak je het jezelf alleen maar moeilijk door je ware gevoelens niet te laten zien.’ Tom wist niet eens waarom hij dit zei, hij was eigenlijk van plan geweest de flirtende macho uit te hangen maar heel zijn plan viel in het water bij het zien van haar mooie ogen. ‘Waar slaat dat nu weer op?’ vroeg Liv uit de hoogte. Ze snapte maar al te goed wat Tom bedoelde, maar hoe had hij het gemerkt? Al die jaren had niemand gemerkt dat ze altijd een toneelstuk opvoerde als ze lachte of als ze eens vrolijk was. En toen was er plots Tom, Tom die alles meteen doorhad.