16

Nog steeds met een halve hartverzakking liep ik naar de woonkamer. Toen ik binnenkwam, stonden Harry en Jayden in een knuffel. 'Wat is er gebeurd?' vroeg ik toen ik Jayden's betraande gezicht en haar mobiel op de grond zag. 'HIJ heeft mijn nummer.' zei ze zacht en begroef haar gezicht in het shirt van Harry. 'De moordenaar van mijn ouders hebben Jayden's nummer?' dacht ik en de tranen sprongen in mijn ogen. 'Goede morgen zonder zorgen.' riep Louis en liep de woonkamer in. 'Toch wel zorgen?' vroeg hij aarzelend. Ik bedekte mijn gezicht in mijn handen en liep huilend naar de slaapkamer waar ik me op bed liet vallen. 'Sofie?' hoorde ik Liam zachtjes vragen. Ik voelde het bed zachtjes indeuken als teken dat er iemand op kwam liggen. 'Hij heeft ons nummer.' zei ik huilend en draaide me naar hem toe. 'Precies om deze reden zijn we hierheen verhuisd. Maar nu weet hij ons alsnog te vinden. Nu gaan we eraan.' ratelde ik aan een stuk door en begon harder te huilen. 'Rustig maar. Het komt goed.' suste Liam me en sloeg zijn armen om me heen. Hoe kan hij dat nou zeggen? Het komt helemaal niet goed! Ze hebben ons gevonden en we gaan eraan. Hij weet niet eens wat er aan de hand is. Ik schoot omhoog. 'Ik moet gaan.' zei ik snel en stond op. Ik kon hem niet in gevaar brengen door hier te blijven. 'Wat? Waarom?' vroeg Liam en kwam naast me staan. 'Het is beter voor je veiligheid.' zei ik snel en liep naar de kamer toe. 'Als je nou eerst eens even uitlegt wat er aan de hand is.' zei hij en liep achter me aan.