# 010 - Antonella Martinez

De film was al een tijdje geleden afgelopen. Ik had geen traantje gelaten bij de film. De film vond ik wel zielig, maar ik ging er niet bij gaan huilen. Ook Zayn had geen traantje gelaten. Niet enkel omdat hij een jongen was, maar Zayn was nu ook eenmaal een persoon die niet makkelijk ging huilen. Eigenlijk had ik hem maar één keer zien huilen. En dat was toen zijn grootvader was overleden. Hij was er werkelijk kapot van en ergens was het ook wel te begrijpen. Dat zou ik ook zijn geweest. Maar toch had ik mijn best gedaan om er dan voor hem te zijn. En met succes volgens mij. Ik had hem best goed getroost. Ik had getoond dat ik er voor hem was en hem niet in de steek ging laten, dat hij hier niet alleen door moest. "Hmm. " hoorde ik Zayn zuchten. "Zullen we vanavond nog iets gaan doen? Een avondje stappen bijvoorbeeld? " hoorde ik hem vragen. Ik keek hem met een brede glimlach aan. Uitgaan met mijn beste vriend was eigenlijk al heel lang geleden. "Ja, klinkt leuk." merkte ik op. "Zal ik je dan vanavond komen ophalen rond een uur of tien? " vroeg hij terwijl hij opstond en zijn kleren recht trok. Ik knikte kort met nog steeds een glimlach op mijn gezicht. "Zal ik de jongens meenemen? " vroeg hij. Ik dacht even na. Uitgaan met One Direction? Dat zou eigenlijk ook best leuk worden. Dat wist ik nu al. "Tuurlijk! Breng ze maar mee. " zei ik vrolijk. Zayn drukte een kus op mijn wang. "Ok, dan zie ik je vanavond. " zei hij met een knipoog en hij liep dan de kamer uit. Ik keek hem glimlachend na en ik voelde zijn lippen nog nabranden op mijn wang. Eigenlijk was ik best verbaasd dat hij een zoen op mijn wang had gegeven. Dat deed hij amper tot haast nooit. Ik liet even mijn vingers over mijn wang glijden. Het voelde best goed. Ik begon stilletjes aan te fantaseren hoe het zou moeten voelen moesten zijn lippen op de mijne zijn. Ik schudde kort mijn hoofd. Waar dacht ik in hemelsnaam aan?! Hij was mijn beste vriend. Meer niet. Vanavond zou het een leuke avond worden met hem en de jongens. Er zou niets meer gaan gebeuren. Ik hoorde de voordeur dichtklappen nadat ik Dolores iets hoorde zeggen. Waarschijnlijk had ze Zayn gedag gezegd. Ik keek op de klok. Acht uur dertig. Was het al zo laat? Ik had nog niet eens gegeten. Ik had dan ook helemaal niet gevoeld dat ik honger had, want het was niet zo. Dan maar snel iets eten en dan me klaarmaken voor een leuke avond. Ik liep naar beneden, de keuken in. Ik maakte haastig een broodje om die vervolgens langzaam op te eten. Ik kon nu eenmaal niet snel eten. Ook niet als ik me moest haasten. Mijn ouders waren zoals gewoonlijk nog altijd niet thuis. Ze waren nu eenmaal zakenmensen, dus eigenlijk verwachtte ik ze nog niet meteen thuis. Al jaren waren Dolores en ik het gewend dat ze moesten overwerken of op restaurant gaan met mensen. Je werd zoiets gewoon gewend. Veel begrepen niet dat we de meeste tijd zonder ouders waren, maar Dolores en ik vonden het alles behalve erg. Ik plaatste mijn bord in de vaatwasser en liep dan naar boven om me klaar te maken. Ik zag het echt wel zitten.