Chapter 28

“Hee Mirza, wat is er?” Jan kwam de trap opgestormd en liep zonder te kloppen mijn kamer in. mijn kamer ja, zo noem ik hem. Hoe moet ik het anders noemen ‘Jan’s kamer maar Danny en ik slapen er in?’ klinkt nog al niet stom als ik dat iedere keer zo moet zeggen, vind ik zelf dan. Of is het arrogant en stom als ik zeg ‘mijn’ kamer? Want eigenlijk is het niet de mijne. Ik schudde de gedachten van mij weg. “Wat is er?” ik schudde mijn hoofd. Ik kende hem niet goed genoeg om dit te vertellen. Niemand wist dit van mij, ik had dit alleen Danny toevertrouwd. Net zoals hij dingen zei tegen mij kon ik hem alles ver tellen. Hij was mijn beste vriend. Niet Jan.”Er is niks.” Jan trok zijn wenkbrauw op terwijl hij naast me op het bed kwam liggen. “Je huilt niet zomaar.” Dat was waar, maar dan nog het ging hem niks aan. “Het is niks ergs.” Zei ik nog. “Jawel anders huil je niet zomaar.” God, hij moest nu ophouden met, je huilt niet zomaar ik werd er gek van. Snapte hij nu niet dat ik het hem niet wou vertellen. “gewoon erg privé oké.” Jan knikte maar ik zag aan zijn blik dat hij teleurgesteld was, teleurgesteld in mij. Hij pakte mijn hand vast en begon met zijn andere hand over mijn arm heen te strelen. Danny deed dit ook vaak bij mij maar bij hem voelde het vertrouwd bij Jan totaal niet. Ik trok mijn arm voorzichtig weg ik wou niet gemeen overkomen. Hij keek me vaag aan, zijn blik stelde me totaal niet gerust. Het leek wel alsof hij iets van plan was, zo’n blik had hij. Alleen ik wist niet wat. “Weetje dat je erg mooi bent.” Jan schoof nog wat dichter naar mij toe en dit keer streelde hij over mijn kaaklijn heen. Ik gaf een moeilijke glimlach. Ik voelde me niet op me gemak. Ik ging overeind liggen zodat zijn hand van mijn gezicht af gleed. Hij moest van me afblijven, ik hield hier totaal niet van. Ook Jan ging nu rechtop zitten, naast mij. Hij pakte opnieuw mijn hand vast. “Heel mooi.” Hij kreeg een valse glimlach op zijn gezicht die ik niet kon plaatsen. Opnieuw begon hij over mijn arm heen te strelen. “Blijf van me af, alsjeblieft” zei ik zo aardig mogelijk. Misschien wou hij me gewoon troosten, maar dan hoefde dat toch niet zo klef. Jan pakte me vast bij mijn schouders en drukte me naar zich toe. Ik lag nu bijna op hem. “Niet doen!” schreeuwde ik terwijl ik hem van me weg probeerde te duwen. Het lukte alleen niet, hij was veel te sterk voor mij. “Nee. Ik stop niet. Ben maar stil schreeuwen heeft geen zin. Je gaat dit erg leuk vinden.” Een angstig gevoel kroop door mijn lichaam heen, wat was hij van plan?