Chapter 27

Het licht viel binnen door het gordijn en kwam zo bij mijn ogen terecht. Ik rekte me uit en gaapte voor de zoveelste keer. Nu al ochtend? Ik draaide me om. Meteen schoten mijn gedachten naar Danny en wat er gisteren gebeurd was. ik opende mijn ogen maar tot mijn verbazing was Danny er niet. “Danny?” slaapdronken stond ik op en liep naar de badkamer waar ook niemand was. Danny ging nooit zonder mij alleen naar beneden. Of nu wel? Hij had beloofd dat nooit te doen, hij zou bij me blijven. Ik liet me terug op het bed neervallen en dacht na. Waar zat hij? Ik hoorde een krakend geluidje onder me. Schrikkend stond ik op en vond een papiertje.


Mirza,
Ik ben vandaag dus werken zoals ik gisteren gezegd had.
Maak het jezelf gemakkelijk. Jan is gewoon thuis de hele dag dus er kan niks gebeuren.
veel plezier.
Xx ily.


Oh ja, dat was er. Hij was werken en wou me niet zo vroeg wekken. Wat stom dat ik daar niet aan gedacht had. ik las het briefje nog een keer over en merkte nu pas op dat er ‘ily’ onder stond. Zou hij echt i love you betekenen? Of was het iets anders. Houd hij van me? Bij dat idee maakte mijn hart een sprongetje. Ik hoopte het, al was ik ergens nog bang dat het een of andere betekenis voor hem betekende die ik niet kende. Ook al was dat wel niet, onzekerheid was een van mijn slechte kanten. Ik liep naar de kast en pakte er wat kleding uit. Danny had 2 helften in zijn kledingkast. De ene helft mocht ik hebben want al zijn spullen paste toch wel aan een kant. Ik vond het erg lief van hem. Waarom is iedereen hier zo lief voor me? Ik rommelde wat in mijn tas. Ik was ondertussen al vergeten wat ik erin gestopt had. opeens kwamen er 2 foto’s naar boven drijven. Een van mijn moeder en een van Sean. Ik wreef over de foto’s en meteen kwamen er tranen opwellen. Niet huilen Mirza, sterk zijn, dacht ik bij mezelf. Helaas lukte dat niet en voordat ik het zelf in de gaten had waren mijn ogen overspoeld met tranen en drupte ze 1 voor 1 naar beneden. Ik liet mezelf op het bed neer vallen en begroef mijn hoofd in de kussen. Waarom kon ik gewoon niet sterk zijn net zoals iedereen deed. Ik wou niet meer huilen. ik balde mijn handden tot vuisten en sloeg in de kussens. Stomme, stomme ik. ik haat mezelf.