Chapter 3: Opdracht en Ketterij || Katharina Wivina Bette

Katharina Wivina Bette
Na minstens twee uur in het bloedhete hok loodzware ladingen kool te hebben versjouwd, was de stapel veel kleiner. De lading brood die nu in de stenen oven stond, was inmiddels al gousbruin.
Nu had ze dus ook als extra taak deeghompen bekijken onder het scheppen in de steenoven, tot ze zich vormden tot brood. Als ze klaar waren, moest ze ze op een houten plaat schuiven in de oven (de plaat dus onder de broden schuiven- hij had een lang handvat) en ze dan op een andere, grotere vierkanten houten plaat leggen, zonder handvat, waarmee ze naar de verkoopruimte liep. Daar moest ze ze op planken leggen.
Ze had al zeker 3, minstens 4 uur gewerkt, en de zweetdruppeltjes waren duidelijk zichtbaar op haar voorhoofd. Toen ze nog eens drie boden op de plank had gelegd en alweer 4 hompen in de oven had gelegd, liep ze weer de winkel in. "Leg die maar vóór de balie, in de verkopersruimte." zei de bakker. Ze liep naar de stenen balie, en sprong, zomaar, met haar handen vol van de plank die zin haar handen hield, op de balie. Die was zo hoog als tot iets onder haar middel. De klanten keken verbaasd op toen Katharina zo op de balie sprong. De bakker stond er onbehaaglijk bij. Dit was duidelijk niet wat hij bedoeld had, of wat hij wou. Of ze nou luxe zijn of niet, reputatie hooghouden is bij allemaal het grootste punt, dacht Katharina later. Ze sprong er kalmpjes af, in het verkoopgedeelte, en wachtte even, aangezien de broden iets later dan zij naar beneden vielen- recht op de plank. Daarna liep ze even kalmpjes naar de verkoopplanken, in de rechterhoek van de winkel. Vlak voor ze bij de planken stond, werd ze op een van haar schouders getikt. Zachtjes, en behoedzaam. Onopvallend. Katharina had genoeg ervaring met smerige zaakjes, om te begrijpen dat ze zich nu niet moest omdraaien, en keihard: "HE, Wat doe jij nou?" moest roepen.
Dus bleef ze staan, precies in de half-lopende houding waarin ze stond. Vlak voor de planken.
"We hebben gehoord dat jij informatie voor ons hebt." werd er in haar linkeroor gesmiespeld. Ze wist dat de spreken vlak bij haar oor sprak.
Maar Katharina wist niet wat voor informatie het betrefte, dus bleef ze precies zo staan, en zei niets. Na een korte stilte, vervolgde de mysterieuze spreker zijn verhaal. Even zacht en stiekem als eerst. Rechts van Katharina zat alleen muur -ze stond in de hoek- dus hij zat zeker aan haar linkerkant.
"Ze zeggen dat jij de stad kent als geen ander," vervolgde de spreker. Katharina deed niet aan valse bescheidenheid.
"Dat klopt," antwoordde, vanuit haar mondhoek, ook zacht. Het was ook zo. Ze kénde de stad beter dan wie dan ook. Ze wist alle sluipweggetjes, tuinen, daken, en zelfs huizen. Ook de schoutwachtposten, de plekken waar vaak soldaten patrouilleerden en de plekken waar de smerissen en soldaten vaak pauze hielden.
"We denken dat jij ons kan helpen," zei de spreker.
"Wat schuift het?" Zei Katharina alleen.
Een goudzak rinkelde. Katharina sperde haar ogen wijd open, voor heel kort. Dat waren zeker 200 munten, van minstens 10! Ze herstelde zich echter snel; haar verbazing had waarschijnlijk maar een halve seconde geduurt. Ze schoof haar voeten bij elkaar, zodat ze niet meer in loop-houding stond, en begon de broden op de plank te leggen.
"Interessant," zei ze, weer vanuit haar mondhoek.
"Als je meedoet, leg dan, als de bakker sluit, de pot die daar op de balie ligt op zijn kop, en loop naar buiten. Buiten schop je een steentje weg, met je handen in je rokzak. Je haalt een hand door je haar, en loopt dan, met je handen in je zakken, loop je naar de steeg achter het grote witte huis, terwijl je een liedje fluit." zei de spreker.
"Als je ons verlinkt, zal je ervoor boete." besloot de spreker. Een korte windvlaag, en het werd stil.

De plank was leeg, en onopvallend draaide Katharina zich om. Er stonden 3 klanten -een vrouw en twee mannen- en de bakker, en die hadden duidelijk niets gemerkt. Een glimlach speelde om haar lippen toen ze op de balie sprong.
"Halt," zei een mannenstem in de deuropening. Katharina, die op haar hurken op stenen geval stond, draaide haar hoofd om. Het was een patrouille. Katharina stond op, zodat ze helemaal op de balie stond en keek verwachtend naar de nieuwkomers.
"Heksenjacht." verklaarde hij prompt, en liet een bevel zien. Ze liepen naar binnen, en bekeken de vrouw goed. Ze was rijk, en zou er waarschijnlijk te 'welgesteld' uitzien. Of juist omgekeerd. Toch lieten ze haar met rust. "Jij daar!" zei een soldaat, -ze waren klaar met de vrouwelijke klant- die een vinger uitstak naar Katharina, die nog steeds op de balie stond. "Ben jij een heks?"
"Wijzen is onbeleefd, en nee, ik ben geen heks. Maar als ik er wel een was, denk je echt dat ik dat zou zeggen?" Zei Katharina, en sloeg haar armen over elkaar. De soldaat werd rood van woede. Hij sloeg een perkament open, en las het voor. "Bij deze, arresteer ik u, vrouwe, beschuldigd va-"
"Ze is geen heks." Dit keer was het Katharina niet, en iedereen in de winkel keek verbaasd naar degene die gesproken had. De bakker. "Ik heb deze deerne in dienst, en kan u beloven dat deze vrouw geen heks is."
"Maar-"
"Ik geef u mijn woord, soldaat," zei hij.
Boos en verslagen klapte de soldaat de rol perkament in, en blies af. Hij ging achter de leider van de patrouille staan. "Bij dezen is deze winkel dus vrij van hekserij, mocht u ooit enige vorm hekserij of ketterij vinden, meld dit dan zo snel mogelijk." Zei de leider van de patrouille. Iedereen knikte, terwijl Katharina van de balie afsprong. Toen ze weg waren, net als de klanten, zei Katharina tegen de bakker: "Bedankt! Ik denk dat u nu echt mijn hachje gered heeft. Ik ben u eeuwig dankbaar." De bakker glimlachte en wuifde haar dankbaarheid weg, met: "Och, och..."
"Maar waarom? Waarom was u er zo zeker van dat ik geen heks was?" Katharina sprak iemand voor het eerst met 'u' aan. Dit omdat ze gewoon verschrikkelijk veel ontzag had voor de bakker.
"Ach, ik geloof gewoon niet in dat gebabbel, Hekserij, Ketterij- Bah. Trouwens, Kat... Je bent toch niet echt een heks? Met je naam et cetera?" zei hij, nu wantrouwiger.
Katharina kon niet haastiger zijn met antwoorden; "Nee, nee natuurlijk niet!"