Carrot 30

Ik lag in een bed. Alles wat ik voelde was pijn, alleen maar pijn. Ik kon niet meer bewegen. Niets meer. Alleen mijn tenen. Wat was er gebeurd? Mijn gedachte dwaalde. Ik probeerde mijn hoofd te draaien. Maar het lukte niet, de pijn was te erg. Maaike. Maaike dacht ik. Ik was van de trap gevallen. Maaike. Ze leefde niet meer. Tranen vulde mijn ooghoeken. 'Ze is wakker,' hoorde ik iemand zeggen. Weer probeerde ik opzij te kijken, maar het lukte nog steeds niet. Ik merkte ondertussen dat ik in het ziekenhuis lag. 'Gaat het Eva?' Ik zag niemand. Ik kon niet opzij kijken. Alles wat ik deed, was onmogelijk. Alles deed pijn. Het was Niall, ik herkende zijn stem. Maar ik was niet blij om zijn stem te horen. Ik was boos. Boos op mezelf. Ik zou niet meer leven als ik van de trap was gevallen. Ik zou samen met Maaike naar de hemel gaan. Voor altijd bij haar blijven. Poging Mislukt.

'Eva?' rustig werd ik weer wakker geschud. Ik was vast weer in slaap gevallen. Ik opende mijn ogen. Keek recht in het gezicht van een arts. 'Hallo Eva,' zei hij. 'Ik heb goed nieuws en slecht nieuws.' Ik wilde het niet horen. Het enige wat ik wilde horen, was dat ik dood mocht. Nee ik hoorde wat anders. Iets anders wat nog veel erger was. Het nieuws. Noemde hij dit nieuws? Ik barste in tranen uit. Ze rolde over mijn wangen. Maakte mijn gezicht nat. Maakte mijn kussen nat. Maar zorgde er ook voor, dat mijn hele leven kapot ging. Niall was blijkbaar verdwenen. Net nu ik hem nodig had. Ik probeerde op te staan. Maar alles was pijn, en opstaan lukte niet. De dokter steunde me niet, hij liep de kamer uit. En voor zover ik wist was ik alleen. Ik kon niet even om me heen kijken. Ik was gewoon weer alleen. Zoals altijd. Aleen.

Ik hoorde gestommel aan de deur. En hoorde de deur open gaan. Stemmen. Eindelijk niet meer alleen. Iemand kwam me halen. Iemand kwam me genezen. Of de tijd terug draaien. Zodat alles weer normaal zou zijn. Maaike weer gezond zou zijn. Ik weer gezond zou zijn. Ik weer zou kunnen lopen, dansen, zitten. Maar nee. Het waren de jongens van One Direction. Een voor een kwamen ze binnen. Louis, Niall, Harry, Liam, Zayn. Een voor een gaven ze een zoen op mijn mond. Alleen Liam en Zayn stonden verlegen naast het bed te kijken. Wat zou ik graag opstaan en ze omhelzen. Maar dat zou nooit meer kunnen. Ik zou voor altijd moeten blijven liggen. hopen dat ik misschien nog ooit in een rolstoel kon. Maar het enige wat ik nu nog kon doen, was huilen.