79. || Rainbows ||

"Laat maar. Je gaat gewoon bij mij wonen. Maar je moet contact houden met je ouders. En je moet ze vertellen dat je naar Amerika gaat." eiste Justin en keek me streng aan. Ik keek weer weg. Maar hij pakte mijn gezicht vast zodat ik hem wel aan móést kijken. "Beloof het me kleine Leprechaun." zei hij intens. Zijn adem lande in kleine wolkjes op mijn gezicht. Je kon het onmogelijk zien, maar ik kon het voelen. "Dat kan ik niet Justin! Dan halen ze me over terug te komen. En dat wil ik niet!"
"Als ze je over kunnen halen, is er dus een deel van je dat terug wilt." zei Justin op een wijze toon en keek me aan alsof hij wou dat ik hem gelijk ging geven. "D-dat deel is er ook. Maar het grootste deel wil niet terug!"
"Ik ben er bij als je belt, oké? Als ze je over gaan halen dan geef je gewoon de telefoon aan mij en neem ik het over. Deal?" Justin was te goed voor deze wereld. Te goed om een vampier te kunnen zijn. "Oké, gaan we dan nu kleren kopen? Deze toekomstige beroemdheid heeft echt nodig nieuwe kleren nodig." Zei hij wat bijdehand en trok me aan mijn hand mee. Onderweg naar de winkels knapte ik al wat op; werd zelfs vrolijk. Allemaal door Justin. Omdat hij gewoon geweldig was, maar ook omdat hij aan elke voorbijganger een handtekening gaf. "Later zul je me dankbaar zijn!" joelde hij naar een meisje dat hem in zijn ballen had getrapt nadat hij een krabbel op haar arm gezet had met stift.
"Gaat het?" vroeg ik hem lachend toen hij weer naar me toe kwam lopen. "Lach me niet uit..." probeerde hij boos te zeggen, maar hij kreunde half vanwege de pijn. Ik begon enkel harder te lachen. Even later leek Justin nergens last meer van te hebben en stapte weer vrolijk met zijn stift op een paar andere meiden af. "Hier heb je mijn handtekening, nog even en ik ben beroemd. Dan is dit heeeel veel waard." zei hij en zette op alle armen van de meiden een krabbel. Ze keken hem raar aan; maar zagen de humor er ook wel van in.