The Story Of Moon deel 9

Toen ik me in mijn kleding had gehezen, een simpele korte broek met lila t-shirt, en mijn kamer binnen kwam. Zat Aron op mijn bed. Hij keek met een bezorgd gezicht. "Zullen we misschien even over het strand gaan wandelen? " vroeg ik. Hij begon te stralen "Natuurlijk!" en sprong op. Hij pakte me bij mijn middel en tilde me op, hij droeg me naar beneden. En voor hij me neerzette, hoorde ik hem snuiven en zei " Ik hou van je ". En zette me neer. Ik begon te blozen, ik keek naar de grond "Jij ook van mij " vroeg hij bezorgd. Hij pakte met zijn hand mijn kin, en zorgde ervoor dat ik hem aankeek. Ik wilde niet praten, ik gaf antwoord door hem een kus te geven. Hij kuste weer teder terug, en had weer de mooie goudbruine ogen, die ik van hem gewend was. We liepen hand in hand naar buiten. Ik vond het strand zo mooi, de zandkleurige tinten, die steeds overal weer terug kwamen. De zonsondergang, dat elke dag weer even prachtig was. En natuurlijk de maan. Die me wel elke keer deed denken aan mijn overleden vader, mijn vader en ik waren de maatjes. Wij waren de 2 tegen de wereld! riep ik altijd toen ik klein was. Mijn vader, mijn moeder, en ik liepen elke avond over het strand. En zagen de zonsondergang. En bleven daar tot we de maan goed zagen, mijn vader zei altijd : "Kijk Moon, dat is de maan, de maan is net zo prachtig als jou prinses!" zei hij altijd met zijn vinger wijzend naar de prachtige planeet. Ik moest dan altijd lachen. Bij al die pijnlijke gedachtes rolde de tranen over mijn wangen, even was ik vergeten dat ik met Aron door de branding liep. Hij stond stil. "Gaat het wel Moon? " vroeg hij bezorgd. "Ja Aron het gaat, ik moest denken aan mijn overleden vader". "Ik ben er altijd voor je Moon " terwijl hij dat zei, sloeg hij een arm om me heen. "Ik hou van je " fluisterde hij in mijn oor. " Ik ook van jou " zei ik terug. Even later plofte we neer in het beige kleurige zand. We lagen op onze ruggen, met ons gezicht naar de maan en de sterren. Weer zag ik de rode gloed rond de maan. Ik was een monster, bedacht ik weer. Een wit, groot monster. Dat als ze boos werd, verandere in dat schepsel. Ik was een beest, en mijn lieve vriendje, dacht dat hij naast een normaal tienermeisje lag. Ik kreeg een pijnscheut door die gedachten. "Moon, ik moet je wat vertellen, ik kan het niet langer verbergen, je hebt me al gezien " zei hij en pakte mijn hand, hij boog zich over me heen. "Aron wat is er, waarom doe je zo raar? " "Moon, ik ben een vampier. " floepte hij eruit. Ik schrok, was hij dan ook een, een, monster? Het eerste wat ik dacht was, hij voelt zich waarschijnlijk net zo ellendig als mij. "Wat sorry wat zei je? " ik had het wel goed verstaan, maar wilde het zeker weten. "Ik ben een monster MOON! " riep hij uit. Hij verborg zijn gezicht in zijn handen. "Het geeft niet. " zei ik op rustige toon, ik was er zelf ook een, alleen wist Aron het niet. "Wat zei je? Je bent een mens, ik kan je doden. " "Mij maakt het niks uit, want ik hou van je." " Ik heb je gisteren gezien Aron, met je rode ogen. Waarom loog je? " wat een domme vraag van mezelf, hij dacht natuurlijk dat hij me kwijt zou raken. "Ik dacht dat ik je kwijt zou raken." zei hij op rustige toon, hij ging verder, hij haalde diep adem "Moon, ik weet het van je. " ik verstarde, wist hij wat ik was? " Je bent ook een monster Moon, je bent een weerwolf." ik knikte. " Hoe wist je het? " piepte ik. "Ik zag je bij het strand, jij dacht dat ik weg was. Maar ik was in een boom gaan zitten, om te kijken wat je zou doen". Er liep een traan over zijn wang. Dat had ik nog nooit gezien, Aron die huilde. "Waarom huil je? " zei ik , terwijl ik over zijn wang wreef en troostwoordjes in zijn oor fluisterde. " Weerwolfen en vampieren zijn vijanden. " terwijl hij dat zei, draaide hij zijn hoofd weg. "WAT" schreeuwde ik. Ik werd laaiend, dit kon niet. Mijn leven, was perfect, ik had een liefdevol vriendje, nu leek alles in duigen te vallen. Ik rende naar de branding en viel voorover op mijn knien vol in het water. Aron was al bij me, hij had me opgetild. "Moon doe rustig, we houden van elkaar, er is vast wel een manier om voor altijd bij elkaar te zijn." ik knikte. "Ik hou van je " zei ik, en blies mijn opgekropte adem uit.