Chapter 1: Fragiel || Katharina Wivina Bette

Katharina Wivina Bette
"Hatsjoe!" Ze veegde haar neus ongeduldig af aan haar mouw. Stomme pestbrug. De nacht was langzaam voorbij gegaan, terwijl ze zat te creperen onder de brug, te koud om te slapen. De maan was al lang en breed op toen ze eindelijk in slaap viel. En ze was ook alweer blut. Ze had niet eens iets om te ruilen. Die leren schoen zou best nog wat waard kunnen zijn. Als ze hem nog had.

Baantjes zoeken was een noodzakelijkheid, maar voor Katharina was een baantje niet vanzelfsprekend, aangezien vuile straatschoffies niet snel worden aangenomen. Ze wouden liever alleen wat welgesteldere mensen. Zo bleef het "De rijken worden steeds rijker en de armen steeds armer" in balans. Ze vonden zichzelf vast heel wat, die rijken, dacht Katharina. Ik durf te wedden dat ze niet eens weten wat armoede echt betekend. Oh nee, ik kan geen extra paar diamanten muiltjes kopen, OH nee! Vol woede trapte ze tegen nog wat derrie in de goot. Toen zag ze een stuk kool liggen. Ka'tching.

Even later tekende Katharina een bedelend meisje op de stoep. Ze was mager, klein en ze zag er uitermate fragiel uit. Erbij tekende ze een pet met een paar munten erin. Zelf ging ze ernaast zitten. Drie kleine ijzeren munten lagen in de getekende pet. Teleurgesteld pakte ze de munten. Dit was duidelijk niet wat de mensen wilden zien. Natuurlijk niet- dit is de waarheid, dacht Katharina, en ze snoof. Ze veegde haar werkje uit.
De tekeningen die Katharina maakte, waren meer Renaissance-achtig. Ze maakte meer gebruik van schaduw en 3D-achtige dingen. Toen was dat natuurlijk nog volkomen onbekend, en het waren ook geen tekeningen van heiligen, of dat soort dingen. Maar, dacht Katharina, Je moet gewoon tekenen wat ze wíllen zien. Dus tekende ze het aankomende bal, zoals zij zich voorstelde. Grote ruimtes en veel mensen met mooie jurken en pruiken, -een persoon met grote rokken stond het dichtstbij- En maskers, had ze gehoord. Ze grijnsde bitter en maakte de monsterlijkste maskers ooit. Duivelsmasker, etc. Het was haar geheime grapje. Ze tekende een rijkversierd vierkantje en schreef er met zwierige letters: "Dank u wel" boven. Die 3 woorden had ze ooit geleerd te schrijven toen ze een baantje had bij een drukker had. Dat was wel haar favoriete baantje geweest. Ze ging naast haar tekening zitten, en wachtte.

Ze wist het wel: 3 munten van één en 2 van vijftig cent. Dít vinden ze leuk om te zien. Ze liet lachend de munten in haar zak glijden. Ze veegde het geld-vraag-balkje weg, en stond op. Na een blik op de tekening- een van haar hoogtepunten, al zei ze het zelf- en ze liet de dansende menigte alleen op de grond, wachtend tot ze uitgeveegd zouden worden, door voeten of regen. Ze blijven toch nooit lang staan.

"Heeft u een baantje?" vroeg Katharina, terwijl ze haar elleboog op de verkooptafel liet hangen. De bakker maakte een gebaar met zijn hoofd. "Wat kan je?"
Het was niet de baker waar ze uitgejaagd was, maar een andere, iets minder luxe, aan de andere kant van de stad. "Alles." antwoordde ze onverschillig. "Okay, maar het is maar voor één dag," Hij hief een lange vinger op; "degene die normaal namelijk bij de oven werkt is namelijk ziek. Misschien de pokken." zei de bakker. "Tuurlijk," antwoordde Katharina, even onverschillig. "Je verdient 2 eentjes per dag," zei de bakker, en Katharina trok even haar schouders op. "En wat mag je naam wel zijn?" vroeg de bakker. "Kat." antwoordde Katharina prompt. Ze had een hekel aan haar namen. Katharina ging nog wel, maar het was kak, volgens haar. Het paste niet bij wie ze was, drie namen waren voor hoge adels ofzo, niet voor haar. Wivina ook, maar Bette... Daar had ze pas echt een hekel aan. Ze háátte hem, (Geen belediging voor degene die de naam mooi vinden natuurlijk). En een achternaam had ze natuurlijk al helemaal niet, ook alleen voor de rijkenluisjes. Daarom noemde ze zichzelf gewoon simpel. Kat.
"Kat?" vroeg de bakker vragend.
"Jup, Kat." zei ze, vasberaden.
"Aha." zei de bakker wantrouwig, maar toch schreef hij haar naam op wat perkament. "Als je even omloopt, kun je via de speciale inga-" maar Katharina sprong over de toonbank, en keek de bakker vol verwachting aan. "gaanggg- Zo kan het natuurlijk ook." zei hij, en hij liep Katharina voor naar een ruimte achter de verkoopruimte. Deze was rechthoekig, en aan de linkerkant stond een grote steenoven. Aan de rechtekant lag een grote berg kolen. "Je kunt beginnen met de kolen in de oven te scheppen," zei de bakker, en hij gaf haar een schep. Een houten handvat met een ijzeren schep. "Oké," Zei Katharina, en ze begon kolen in het grote ding te scheppen.