2.

‘Tom, zorg dat het lukt!’ Tom rolde met zijn ogen om de commanderende stem van David, zijn manager. ‘Tom, ik meen het. Als dit je niet lukt, dan kan je de toekomst van Tokio Hotel wel helemaal vergeten. Een beetje aandacht van de pers zal ervoor zorgen dat de media weer geïnteresseerd in jullie raken. En interesse betekend verkoopcijfers en dat zorgt weer voor geld.’ ‘Ja, ik zorg dat het lukt.’ Tom beëindigende het gesprek zonder op een reactie te wachten. Hij had David beloofd mee te doen met zijn plannetje om Tokio Hotel weer wat in de aandacht te brengen. Het plan was dat Tom vaak gezien moest worden met Liv Lefevre, een wereldberoemde actrice waar de pers constant achteraan zat. Hij had breed gegrijnsd toen hij het hoorde, wie wou er nu niet omgaan met zo’n stuk? Liv was knap, ze had het lichaam van een model maar het gelaat van een engel. Ja, Liv was zeker en vast knap. Maar nadat Tom haar ‘perongeluk’ ontmoet had in het hotel waar haar ouders hun receptie gaven, was er iets veranderd. Hij zag haar eerst als een uitdaging, iemand die hij in bed moest krijgen om daarna weer te dumpen als de verkoopcijfers van hun album hoog genoeg waren. Gewoon een spelletje waar hijzelf plezier aan zou beleven. Maar die ene seconde dat hij haar recht aangekeken had, had alles veranderd. Hij zag haar niet meer als een uitdaging, niet meer als een verwend nest dat had wat ze wilde of als iemand met wie hij een nachtje wilde rollen bollen. Neen, hij had in die ene seconde pijn gezien. Hij wist niet waar die pijn vandaan kwam, maar hij wilde het weten. Tom wilde niet meer meedoen aan het plannetje om haar te gebruiken als lokaas voor de paparazzi, maar het moest van David. En daarom ging hij ermee door, hij wilde de toekomst van Bill, Georg en Gustav niet verpesten. David had geregeld dat Tom gisteren ‘toevallig’ op dezelfde plaats als Liv zou zijn, en hij zou haar ‘toevallig’ nog vaak tegenkomen. Stap 1 was gisteren, vanavond zou stap 2 volgen. David had ervoor gezorgd dat ze op dezelfde vlucht naar Portland zouden zitten, perfect dus. Alleen voelde Tom zich er niet meer zo opgelaten over als gisteren, integendeel. Waarom kon David niet iemand anders kiezen? Tom was er zeker van dat Liv er niet op stond te wachten op gekwetst te worden, en hij had gelijk ook. Tom begon vastbesloten zijn koffer te pakken, hij moest en zou haar beter leren kennen op de vlucht naar Portland. Een vlucht van meer dan 4 uur moest wel voldoende zijn, toch?