15

voorzichtig loop ik het kantoor van Perkamentus in, hij zit op zijn stoel en glimlacht vriendelijk. 'Hallo Ashley, hoe gaat het met je?' Ik haal me schouders en ga op de stoel zitten als hij een gebaar naar de stoel maakt. 'Je bent hier niet omdat je echt iets mis hebt gedaan maar ik wil je vertellen dat ik weet wat jullie zijn en wist dat dit ging gebeuren, jullie mogen de volgende keer geen gebruik maken van het verboden bos we verzinnen iets anders voor jullie' knipoogt hij, verbaast kijk ik de oude man aan. 'maar hoe weet u dat we daar geweest zijn? En wat er met Paul is gebeurd?' vraag ik beschaamt. Hij glimlacht weer. 'Ik heb ook zo mijn bronnen in het bos, maar er leeft nog iets in het bos wat veel gevaarlijker is en speciaal voor jullie' vragend trek ik mijn wenkbrauw op en hij gaat verder met zijn verhaal. 'Ik neem aan dat jullie wel over Voldemort ook genoemd jeweetwel hebben gehoord. Hij leeft in het bos, of hoever je het ook leven kan noemen. Hij houd zich in leven op eenhoornbloed, zo blijft hij leven maar is niet helemaal compleet. Ik ben bang dat Voldemort plannen heeft om terug te keren en verder manieren te zoekt voor een eeuwig leven.' ik knik als een teken dat ik het volg. 'Jullie hebben een eeuwige jeugd Ashley, Voldemort zoekt nou manieren om het van jullie af te kunnen pakken. Daarom wil ik niet dat jullie nog naar het verboden bos gaan' Ik knik 'Je kan gaan voor nu, ik wens je een fijne kerstvakantie Ashley' ik glimlach 'Dank u wel professor' als ik het kantoor uit ben is het bijna half 9, zou ik stiekem langs Paul gaan? Ik hoef tenslotte 10 uur in de leerlingenkamer te zijn.

Bij de ziekenzaal leg ik twijfelend mijn hand op de deurklink en zucht. Dan duw ik de deur open, Paul kijkt verbaast op maar als hij ziet dat ik het ben draait hij zijn hoofd boos weg. Als ik op zijn bed ga zitten valt er een ongemakkelijke stilte. Na enkele minuten na te denken wat ik eigenlijk moet zeggen besluit ik de stilte te verstoren en begin met praten. 'Paul ik denk dat we moeten praten, je hebt me een paar maanden negeerd en ik snap niet wat ik fout gedaan heb dus kijk me aan en praat het samen met me uit' 'Wil je weten wat je fout gedaan hebt? die Roy van je waar je de hele tijd mee zit te flirten!' sist hij boos draait hij zijn hoofd richting mij en dan vinden zijn ogen de mijne, mijn maag draait op een hele fijne manier en voel me heel licht in me hoofd worden, het is net alsof alleen Paul me nog overeind kan houden, alsof alleen Paul me kan laten ademen en denken. Ik word weer 'wakker' als ik een beetje gerommel hoor 'madame Pleister' fluistert Paul, als reflex duik ik onder het bed en hoor madame Pleister praten. 'Heb je nou weer bezoek Lahote?' ze klinkt aardig boos. 'Nee mevrouw er is hier helemaal niemand' 'vooruit dan maar, morgen ochtend als je wakker word mag je weg en je word in de gaten gehouden dat het niet voor 8 uur is, fijne vakantie' de laatste 2 woorden klinken weer erg nep vriendelijk. 'Ze is weg' ik zucht opgelucht en sta op en ga weer op zijn bed zitten. 'Hoe kan je ook maar denken dat ik wat voor Roy voel?' zucht ik maar glimlach. Hij weet net zo goed dat het misschien niet helemaal waar is maar legt toch zijn hand op de mijne.